vrijdag 30 december 2016
Hatsjoe
En ja hoor. Nadat Rob de vrijdag voor Kerst samen met zijn virus thuis kwam en hoestend en proestend de kerstdagen mee vierde besloot het tweede kerstdag sávonds op mijn persoontje te landen.
Dan denk je nog even...ach..zal wel bij een simpele verkoudheid blijven. Rob knapte uiteindelijk ook weer heel snel op...toch?
Maar nee hoor..de neusspray's keeltabletten, tissues, menthol druppels en koortswerende ongein konden weer aan de bak. Stembanden, spieren, knieén, ogen, keel en benen..1 voor 1 in staking of in een schier oneindige nies en hoestsessie. En met mij nog een paar honderduizend lotgenoten per dag erbij.
Naar de huisarts? Nou nee, waarom. Het was snel duidelijk. Een griepie!
Binnen blijven voor zover mogelijk, Warm blijven maar wel ventileren, rust nemen en balen!
1 Zumba inval lesuur wat ik moest cancelen, oeff dat deed ook zeer.
En vannacht..nadat ik eerst 4 x mijn bed uit ben geweest omdat manlief besloot zijn jaarwisseling alvast luid en duidelijk aan te kondigen landde vriendinnetje gezondheid gelukkig weer op mijn kussen.
De koorts is verdwenen, de blubber uit mijn benen, de stembanden doen weer een bescheiden poging en de neus..nou ja die blijft nog wel even rood gekleurd.
De maand december is bijna voorbij.
Oud&nieuw wordt vertikaal doorgebracht!
Beterschap gewenst voor al die mensen die door de griep zijn geveld! En een gezond nieuwjaar!
De eerste donderslagen klinken intussen door de straat en de poort. Joepie!
Ik ga boodschappen doen doei!
donderdag 15 december 2016
2004
Het is woensdagmiddag en ik zit aan jouw bed. We spreken zachtjes om de andere patiënten, met wie jij een heel aangenaam contact hebt opgebouwd in de korte tijd dat jij hier verblijft, niet te storen. Ook zij hebben natuurlijk bezoek. Ik heb op verzoek van de verpleegster witte katoenen sokken voor je meegebracht. Dat helpt blijkbaar om eventueel doorlig plekjes te voorkomen. Je hebt vandaag wel een heel warme flanellen pyjama aan. Je hebt het zichtbaar te warm maar je wilt niet lastig zijn dus je hebt de verpleegster nog niet gevraagd om een gewoon katoenen pyjama aan te trekken. Ik praat er even kort over met de dienstdoende en zij belooft het zodra het bezoekuur voorbij is in orde te maken. Je wordt vanaf dag 1 van jouw opname bijzonder aangenaam verzorgt. En ook jij doet je best dit verblijf zo prettig mogelijk te maken. Dat is je ook wel toevertrouwd weet ik. Ik weet dat je er enorm tegenop ziet om weer terug te moeten naar je kamer. Het is een fantastische kamer, gezellig ingericht voor jou door ons maar als je ziek bent en niet uit de voeten kan ook een eenzame kamer waar je afhankelijkheid elk uur wordt bevestigd en benadrukt zo weet ik inmiddels. De afgelopen maanden waren dan ook heel zwaar en intens voor jou. Artrose van de ruggengraat, veel pijn, een longontsteking die maar niet goed wilde genezen en dan de geestelijke pijn ..het nog willen maar niet meer kunnen. Je hebt gehuild en gesmeekt om dat pilletje. jij en huilen?! onvoorstelbaar. Je wilde uiteindelijk alleen nog maar door mij worden geholpen. En dankzij het begrip de arts is dan toch besloten om je nog 1 laatste keer op te laten nemen, de medicatie opnieuw in te stellen en proberen je weer wat sterker te krijgen.
En toch voel ik elke dag dat het kaarsje van jouw leven telkens iets zwakker wordt, Dat vlammetje wat altijd zo sterk en krachtig scheen, iedereen wist te warmen en te beschermen wordt kleiner. Maar vandaag praten we daar niet over. We praten over van alles wat ons bezig houd. Over ma die in haar wereldje van Ansje Alzheimer haar plekje heeft gevonden. Haar nieuwe thuis. Nee zeg jij, laat haar maar thuis. Ze hoeft niet mee hier naar toe te komen ze kan er toch niets mee. En inderdaad..Ma kan er ook niets mee als ik haar vertel van jouw opname en hoe het met je is. Ze knikt belangstellend en zegt steeds liefdevol..laten ze mijn Japie daar maar lekker verwennen dan issie snel weer beter....2 seconden later trekt ze deur van haar eigen wereldje weer zachtjes open, maakt een praatje en een grapje en zingt een liedje of kijkt uit het raam.
We bewonderen samen de witte sokken en nemen de dag even door. Je bent erg moe vandaag. Ach zeg jij, ik wordt hier zo goed verzorgt dat komt vanzelf wel goed hoor. Ik vraag aan je..Zie je het nog zitten? Kun je het allemaal nog aan. Jawel zeg jij want ik heb je moeder belooft op 17 december samen de kerststal te gaan bekijken in de hal en ik houd altijd mijn belofte. ja dat is waar. Ik glimlach en vertel mezelf dat ik niet zo bezorgt moet zijn. Je bent nog steeds die kleine maar ozo sterke man die weet wat hij wil ondanks alles.
Dan zeg je ineens...weet je, het hoefde van mij allemaal niet meer, ik ben er eigenlijk wel tevreden mee zo. Een lang leven, niet altijd makkelijk natuurlijk maar ik heb ook zoveel moois mogen meemaken dus ik mag niet klagen. Maar als ik dan om mij heen kijk denk ik...ergens wil ik toch ook nog graag een poosje doorgaan. Ik antwoord: Pa als jij dat wilt dan gaan we er samen voor.
Je knikt tevreden. De verpleegster komt naar het bed want zij wil de bloeddruk even meten. Het is weer even stil. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren zegt ze. Meneer Steiger ik kom strakjes nog even terug want het lukt deze keer niet, en dan doen we u meteen een andere pyjama aan. Jij glimlacht en zegt..geen probleem hoor.
We nemen afscheid met een knuffel en een kus. Tot morgen! Hou van je!
Ik ga naar huis. We eten vandaag makkelijk. We praten tijdens het eten over pa en de manier hoe hij deze opname oppakt. Het zwakker worden maar toch ook zijn niet aflatende belangstelling voor alles en iedereen.
De telefoon gaat: U spreekt met het Reiner de Graaf Zh. er wordt een naam genoemd die ik niet meer hoor..mijn leven staat stil. Wij denken dat het verstandig is als u meteen komt komen?
We vliegen over de snelweg...praten even en zijn dan weer stil en in gedachten bij....
We komen op de afdeling en worden opgevangen.
Het spijt ons, uw vader.....de rest van de woorden dringen niet meer door. Ik wil naar pa toe.
12 jaar geleden ben jij heengegaan zoals je wilde...in alle rust en in stilte. Zonder iemand lastig te willen vallen. De verpleegster wilde naar je toe om de bloeddruk te nemen, jij wuifde nog even naar haar. Ga eerst maar even naar haar toe en je wees naar de patiënte die tegenover je lag. De verpleegster draaide zich om maar iets in haar deed haar toch omdraaien...
Ik denk bijna elke dag aan je. Jouw koppigheid, rotsvast vertrouwen in jezelf, je wijsheid, je humor, je kracht en je kwetsbaarheid. Ik praat vaak met je, vraag om raad of hulp. Je geeft mij altijd antwoord op jouw eigen manier.
Ik denk aan je met een glimlach. Ik weet dat je over mij en ons waakt.
Dag pa. Tot ooit! <3
En toch voel ik elke dag dat het kaarsje van jouw leven telkens iets zwakker wordt, Dat vlammetje wat altijd zo sterk en krachtig scheen, iedereen wist te warmen en te beschermen wordt kleiner. Maar vandaag praten we daar niet over. We praten over van alles wat ons bezig houd. Over ma die in haar wereldje van Ansje Alzheimer haar plekje heeft gevonden. Haar nieuwe thuis. Nee zeg jij, laat haar maar thuis. Ze hoeft niet mee hier naar toe te komen ze kan er toch niets mee. En inderdaad..Ma kan er ook niets mee als ik haar vertel van jouw opname en hoe het met je is. Ze knikt belangstellend en zegt steeds liefdevol..laten ze mijn Japie daar maar lekker verwennen dan issie snel weer beter....2 seconden later trekt ze deur van haar eigen wereldje weer zachtjes open, maakt een praatje en een grapje en zingt een liedje of kijkt uit het raam.
We bewonderen samen de witte sokken en nemen de dag even door. Je bent erg moe vandaag. Ach zeg jij, ik wordt hier zo goed verzorgt dat komt vanzelf wel goed hoor. Ik vraag aan je..Zie je het nog zitten? Kun je het allemaal nog aan. Jawel zeg jij want ik heb je moeder belooft op 17 december samen de kerststal te gaan bekijken in de hal en ik houd altijd mijn belofte. ja dat is waar. Ik glimlach en vertel mezelf dat ik niet zo bezorgt moet zijn. Je bent nog steeds die kleine maar ozo sterke man die weet wat hij wil ondanks alles.
Dan zeg je ineens...weet je, het hoefde van mij allemaal niet meer, ik ben er eigenlijk wel tevreden mee zo. Een lang leven, niet altijd makkelijk natuurlijk maar ik heb ook zoveel moois mogen meemaken dus ik mag niet klagen. Maar als ik dan om mij heen kijk denk ik...ergens wil ik toch ook nog graag een poosje doorgaan. Ik antwoord: Pa als jij dat wilt dan gaan we er samen voor.
Je knikt tevreden. De verpleegster komt naar het bed want zij wil de bloeddruk even meten. Het is weer even stil. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren zegt ze. Meneer Steiger ik kom strakjes nog even terug want het lukt deze keer niet, en dan doen we u meteen een andere pyjama aan. Jij glimlacht en zegt..geen probleem hoor.
We nemen afscheid met een knuffel en een kus. Tot morgen! Hou van je!
Ik ga naar huis. We eten vandaag makkelijk. We praten tijdens het eten over pa en de manier hoe hij deze opname oppakt. Het zwakker worden maar toch ook zijn niet aflatende belangstelling voor alles en iedereen.
De telefoon gaat: U spreekt met het Reiner de Graaf Zh. er wordt een naam genoemd die ik niet meer hoor..mijn leven staat stil. Wij denken dat het verstandig is als u meteen komt komen?
We vliegen over de snelweg...praten even en zijn dan weer stil en in gedachten bij....
We komen op de afdeling en worden opgevangen.
Het spijt ons, uw vader.....de rest van de woorden dringen niet meer door. Ik wil naar pa toe.
12 jaar geleden ben jij heengegaan zoals je wilde...in alle rust en in stilte. Zonder iemand lastig te willen vallen. De verpleegster wilde naar je toe om de bloeddruk te nemen, jij wuifde nog even naar haar. Ga eerst maar even naar haar toe en je wees naar de patiënte die tegenover je lag. De verpleegster draaide zich om maar iets in haar deed haar toch omdraaien...
Ik denk bijna elke dag aan je. Jouw koppigheid, rotsvast vertrouwen in jezelf, je wijsheid, je humor, je kracht en je kwetsbaarheid. Ik praat vaak met je, vraag om raad of hulp. Je geeft mij altijd antwoord op jouw eigen manier.
Ik denk aan je met een glimlach. Ik weet dat je over mij en ons waakt.
Dag pa. Tot ooit! <3
woensdag 7 december 2016
December
Wat heb ik met de maand december?
Best wel veel als ik er goed over nadenk. Vermoedelijk velen met mij.
Het overlijden (15/12) en de uitvaart (20/12) van mijn vader (2004) is het eerste wat in mijn geheugen ligt verankerd. Eigenlijk helemaal niet fijn maar ik merk ook dat ik steeds vaker in alle rust en met een glimlach kan terugdenken aan zijn leven, wat ik heb geleerd van hem en aan de laatste maanden van zijn leven. O ja, missen zal ik hem blijven doen de rest van mijn hopelijk lange leven.
December betekend voor mij ook altijd terugdenken aan een bijna voorbij jaar. Ik schrijf hierover ook altijd iets op Facebook. Gewoon omdat ik dat zelf wil
.
December betekend ook afspreken hoe en waar we de feestdagen zullen doorbrengen. Nee, geen gedoe verder maar gewoon lekker relaxed.
December betekend dit keer ook beseffen dat mijn leven in bepaalde opzichten is veranderd en dat ik er zelf veel aan kan doen om condities en voorwaarden optimaal te maken in het komende jaar.
Ik denk dan vooral aan gezondheid en mijn sportieve leven.
Natuurlijk denk ik in december ook aan onze dochter en onze "nieuwe" schoonzoon ;-) en hoop ik dat het nieuwe jaar heel veel moois voor beiden in petto heeft.
En dan zijn er ook altijd wel weer besluiten genomen en wegen bewandeld waar ik met een goed gevoel aan terug kan denken,
Lessen leren, levenservaring bijstellen, vrienden bij wie het altijd goed toeven is. Nieuwe mensen leren kennen die een glimlach op mijn gezicht oproepen. Soms ook mensen loslaten omdat het niet anders kan. Zolang ik volledig achter mijn keuzes kan staan is het goed.
Ik blijf mezelf trouw, incl. alle beperkingen en minder prettige eigenschappen ;-)
Ik ben trots,onafhankelijk en best eigenwijs en ik kom zelden op een besluit terug, ik ben een idealist en een optimist maar ook een analist en een denker. O ja... fanatiek tot op het bot als ik ergens voor ga grinnik, maar oook trouw, loyaal en eerlijk.
Ik ben absoluut een mensenmens. Ik vind het fijn en belangrijk om de mensen in mijn leven te mogen helpen of ondersteunen, er gewoon voor ze te zijn als het nodig is, maar ik kan ook mensen los/vrij en achter laten als dat echt nodig is.
Ik ben door schade en schande (lees= levenservaring) zuinig op mijn gevoel van eigenwaarde en zelfrespect geworden.
Dus reden genoeg om in december het 1 en ander aan waarden en normen weer eens op een rijtje te zetten of bij te stellen indien en waar nodig.
Ik doe niet aan goede voornemens.
Ik hoop in 2017 gewoon weer op mijn manier verder te mogen ontwikkelen, te leren en te genieten van mijn leven en van de mensen in mijn leven.
Ik hoop weer veel positieve energie te geven en te mogen ontvangen.
En mijn kleine maar ozo fijne plekje op deze aardbol goed te houden.
Dag lieve mensen, tot ziens!
Best wel veel als ik er goed over nadenk. Vermoedelijk velen met mij.
Het overlijden (15/12) en de uitvaart (20/12) van mijn vader (2004) is het eerste wat in mijn geheugen ligt verankerd. Eigenlijk helemaal niet fijn maar ik merk ook dat ik steeds vaker in alle rust en met een glimlach kan terugdenken aan zijn leven, wat ik heb geleerd van hem en aan de laatste maanden van zijn leven. O ja, missen zal ik hem blijven doen de rest van mijn hopelijk lange leven.
December betekend voor mij ook altijd terugdenken aan een bijna voorbij jaar. Ik schrijf hierover ook altijd iets op Facebook. Gewoon omdat ik dat zelf wil
.
December betekend ook afspreken hoe en waar we de feestdagen zullen doorbrengen. Nee, geen gedoe verder maar gewoon lekker relaxed.
December betekend dit keer ook beseffen dat mijn leven in bepaalde opzichten is veranderd en dat ik er zelf veel aan kan doen om condities en voorwaarden optimaal te maken in het komende jaar.
Ik denk dan vooral aan gezondheid en mijn sportieve leven.
Natuurlijk denk ik in december ook aan onze dochter en onze "nieuwe" schoonzoon ;-) en hoop ik dat het nieuwe jaar heel veel moois voor beiden in petto heeft.
En dan zijn er ook altijd wel weer besluiten genomen en wegen bewandeld waar ik met een goed gevoel aan terug kan denken,
Lessen leren, levenservaring bijstellen, vrienden bij wie het altijd goed toeven is. Nieuwe mensen leren kennen die een glimlach op mijn gezicht oproepen. Soms ook mensen loslaten omdat het niet anders kan. Zolang ik volledig achter mijn keuzes kan staan is het goed.
Ik blijf mezelf trouw, incl. alle beperkingen en minder prettige eigenschappen ;-)
Ik ben trots,onafhankelijk en best eigenwijs en ik kom zelden op een besluit terug, ik ben een idealist en een optimist maar ook een analist en een denker. O ja... fanatiek tot op het bot als ik ergens voor ga grinnik, maar oook trouw, loyaal en eerlijk.
Ik ben absoluut een mensenmens. Ik vind het fijn en belangrijk om de mensen in mijn leven te mogen helpen of ondersteunen, er gewoon voor ze te zijn als het nodig is, maar ik kan ook mensen los/vrij en achter laten als dat echt nodig is.
Ik ben door schade en schande (lees= levenservaring) zuinig op mijn gevoel van eigenwaarde en zelfrespect geworden.
Dus reden genoeg om in december het 1 en ander aan waarden en normen weer eens op een rijtje te zetten of bij te stellen indien en waar nodig.
Ik doe niet aan goede voornemens.
Ik hoop in 2017 gewoon weer op mijn manier verder te mogen ontwikkelen, te leren en te genieten van mijn leven en van de mensen in mijn leven.
Ik hoop weer veel positieve energie te geven en te mogen ontvangen.
En mijn kleine maar ozo fijne plekje op deze aardbol goed te houden.
Dag lieve mensen, tot ziens!
dinsdag 29 november 2016
Wit
Ik las het vanmorgen en ik zag het vanmorgen.
Het was/is koud! Niet waterkoud maar gewoon winterkoud.
Het schijnt sinds jaren de koudste herfstnacht/dag te zijn?
Consequentie: Koude tenen als eerste. Het huis steunt en kreunt eventjes als de cv ketel begint te draaien om de temperatuur in huis naar een aangename 18.5 tot 20.0 graden op te warmen.
Ook buiten is er van alles aan de hand. De daken zijn in plaats van rood of zwart veranderd in witte puntmutsen waar de vroege vogels proberen een aangenaam plekje te vinden om hun dag op te starten.
En dan natuurlijk de auto's, massaal veranderd in witte sculpturen die door de mens worden aangevallen met schuivers, schrappers, cd hoesjes(schijnt ook al slecht te zijn voor het glas) of een fles anti ijs.
Ik loop in mijn ochtendjas snel naar de schuur en weer terug en ik denk aan vroeger.
Heel vroeger want ik was nog een basisschoolmeisje.
In mijn slaapkamertje geen cv, gas of gevelkacheltje. We hadden de eerste jaren slechts 1 kolenkachel in de woonkamer (5 x 5 meter) die de belangrijkste vierkante meters in ons huis kon verwarmen en verder was met behelpen met de dikke wollen dekens, kruiken en wollen sokken.
In mijn winter moest ik van ma naar beneden om de kelderdeur open te maken voor de kolenboer die met zijn zware last en vaak zwarte gezicht achter mij aan liep naar de kelder waar een houten schot verschoven moest worden zodat de kolen konden worden gestort, en waarna ik meteen de kolenkit moest vullen. die nam pa meteen mee naar boven als hij thuis kwam van het werk.
In mijn kamertje stond s'winters regelmatig het ijs op de ramen als de meest prachtige ijsbloemen.
Aan mijn slaapkamerraam hingen ook vaak prachtige ijspegels die later op de dag met een zacht knisperend geluid weer smolten en soms nog half bevroren op het balkonnetje vielen. Mijn winters waren vaak wit en glad. Mijn winters waren ook ijspret, sneeuwballen, sleetje rijden, blauwe vingers van het sneeuwpoppen bouwen en warme chocolademelk. Mijn winters waren ook...door het ijs zakken omdat ik wel durfde....
Mijn winters waren gedempte geluiden door die dikke witte wollen deken die het groen beschermde tegen de vaak snijdende kou.
Mijn latere winters waren samen met pa naar de Elfstedentocht kijken, Schaatsen kijken op de open lucht schaatsbanen en in de krant het schema bijhouden van de ronde tijden. Strakke schaatspakken en wollige puntmutsen. Polders, vaarten en 'tochten' die er roerloos bijlagen, met hier en daar een vogel op zoek naar voedsel. En de auto aanslingeren, een klusje waar pa altijd veel bewondering mee scoorde..wat een klus!
Mijn winters begonnen ook wel wat later hoor..halverwege december als het echt winter mocht worden.
En weer later toen de winters wat minder winters werden kregen we de dooiaanvallen met ijzel. Prikstokken, ijzeren hoefjes zoals ik ze noemden waarmee wij de ijzel nog een beetje te lijf konden gaan. Extra vroeg van huis naar de trein..die in mijn herinnering overigens gewoon altijd reed?
En aan het einde van alle winter en sneeuwpret was er altijd ook weer het gemopper als de sneeuw ging smelten en iedereen dagenlang last had van spiegelgladde smurrie..zand en zout vermengd met sneeuw. Einde van de sneeuwpret en van de winter.
Ik kijk naar buiten.. Vandaag geen sneeuw en geen gladheid, de stralende zon aan een even zo stralende blauwe lucht heeft de witte waas weer verjaagd en de dag gewoon weer een herfstlook gegeven. Vannacht gaat het weer vriezen...en daarna?
Door met de herfst of gaan we weer een ouderwetse witte winter beleven en mogen de schaatsijzers weer uit de dozen en in het vet.
Ik krijg wel ineens zin om alvast wat kerstdecoratie van zolder te halen. Ik beheers me..tot morgen?
Het was/is koud! Niet waterkoud maar gewoon winterkoud.
Het schijnt sinds jaren de koudste herfstnacht/dag te zijn?
Consequentie: Koude tenen als eerste. Het huis steunt en kreunt eventjes als de cv ketel begint te draaien om de temperatuur in huis naar een aangename 18.5 tot 20.0 graden op te warmen.
Ook buiten is er van alles aan de hand. De daken zijn in plaats van rood of zwart veranderd in witte puntmutsen waar de vroege vogels proberen een aangenaam plekje te vinden om hun dag op te starten.
En dan natuurlijk de auto's, massaal veranderd in witte sculpturen die door de mens worden aangevallen met schuivers, schrappers, cd hoesjes(schijnt ook al slecht te zijn voor het glas) of een fles anti ijs.
Ik loop in mijn ochtendjas snel naar de schuur en weer terug en ik denk aan vroeger.
Heel vroeger want ik was nog een basisschoolmeisje.
In mijn slaapkamertje geen cv, gas of gevelkacheltje. We hadden de eerste jaren slechts 1 kolenkachel in de woonkamer (5 x 5 meter) die de belangrijkste vierkante meters in ons huis kon verwarmen en verder was met behelpen met de dikke wollen dekens, kruiken en wollen sokken.
In mijn winter moest ik van ma naar beneden om de kelderdeur open te maken voor de kolenboer die met zijn zware last en vaak zwarte gezicht achter mij aan liep naar de kelder waar een houten schot verschoven moest worden zodat de kolen konden worden gestort, en waarna ik meteen de kolenkit moest vullen. die nam pa meteen mee naar boven als hij thuis kwam van het werk.
In mijn kamertje stond s'winters regelmatig het ijs op de ramen als de meest prachtige ijsbloemen.
Aan mijn slaapkamerraam hingen ook vaak prachtige ijspegels die later op de dag met een zacht knisperend geluid weer smolten en soms nog half bevroren op het balkonnetje vielen. Mijn winters waren vaak wit en glad. Mijn winters waren ook ijspret, sneeuwballen, sleetje rijden, blauwe vingers van het sneeuwpoppen bouwen en warme chocolademelk. Mijn winters waren ook...door het ijs zakken omdat ik wel durfde....
Mijn winters waren gedempte geluiden door die dikke witte wollen deken die het groen beschermde tegen de vaak snijdende kou.
Mijn latere winters waren samen met pa naar de Elfstedentocht kijken, Schaatsen kijken op de open lucht schaatsbanen en in de krant het schema bijhouden van de ronde tijden. Strakke schaatspakken en wollige puntmutsen. Polders, vaarten en 'tochten' die er roerloos bijlagen, met hier en daar een vogel op zoek naar voedsel. En de auto aanslingeren, een klusje waar pa altijd veel bewondering mee scoorde..wat een klus!
Mijn winters begonnen ook wel wat later hoor..halverwege december als het echt winter mocht worden.
En weer later toen de winters wat minder winters werden kregen we de dooiaanvallen met ijzel. Prikstokken, ijzeren hoefjes zoals ik ze noemden waarmee wij de ijzel nog een beetje te lijf konden gaan. Extra vroeg van huis naar de trein..die in mijn herinnering overigens gewoon altijd reed?
En aan het einde van alle winter en sneeuwpret was er altijd ook weer het gemopper als de sneeuw ging smelten en iedereen dagenlang last had van spiegelgladde smurrie..zand en zout vermengd met sneeuw. Einde van de sneeuwpret en van de winter.
Ik kijk naar buiten.. Vandaag geen sneeuw en geen gladheid, de stralende zon aan een even zo stralende blauwe lucht heeft de witte waas weer verjaagd en de dag gewoon weer een herfstlook gegeven. Vannacht gaat het weer vriezen...en daarna?
Door met de herfst of gaan we weer een ouderwetse witte winter beleven en mogen de schaatsijzers weer uit de dozen en in het vet.
Ik krijg wel ineens zin om alvast wat kerstdecoratie van zolder te halen. Ik beheers me..tot morgen?
woensdag 23 november 2016
Holland
Ik denk gewoon hardop...
Holland
Het land waar ik ben geboren en getogen.
Bekend (nog steeds als ik de Japanse toeristen van de Keukenhof mag geloven :-) ) van vooral klompen, de tulpen en water.
Sinterklaas en Pasen, 2! Kerstdagen, Koningsdag, dodenherdenking en bevrijdingsdag.
Waar ik naar school ging, mocht opgroeien, opgevoed en aangestuurd door ouders die beiden meer dan voldoende levenservaring hadden om te weten dat het leven niet alleen bestaat uit rozengeur en maneschijn.
Er werd hard gewerkt voor de dagelijkse kost, de huur en zo nu en dan een extraatje.
Pa had jarenlang 2 banen, pure noodzaak om een basis bestaan op te bouwen.
De oorlog was geweest en overleefd, Nederland was nog druk met de wederopbouw.
Hadden wij het arm? Soms wel soms niet echt. Een typisch Hollands arbeidersgezin kun je zeggen.
Ik groeide op, ik was het kind van een alleenstaande vrouw en dat in het jaar 1955. Geboren in een 1-oudergezin....foei! , mijn moeder besloot mij niet af te staan en in een kinder/meisjestehuis te laten opgroeien maar zelf te heel hard te gaan werken voor haar en mijn levensonderhoud. Schande! voor velen, So what voor anderen. Bewondering en ook respect van hen die haar echt goed kenden. Toen ik 7 was "kreeg" ik een vader, en hij een instant compleet gezin.
Ik groeide op en zonder het te weten of te beseffen werd ik scheef aangekeken door ouders van (enkele) klasgenootjes, sommige buren of wijkbewoners. Ik heb direct en indirect te maken gehad met jaloezie, afgunst, oordeel en veroordeel maar ik leefde verder in onschuld en onwetendheid samen met moeder en familie en later met mijn pleegvader, buurtjes en vrienden tot ik uiteindelijk zelf ontdekte dat de mensen om mij heen niet allemaal oprecht en eerlijk waren. Mijn ouders vonden dat namelijk beter dat mij vooraf met hun inzicht en mening beïnvloeden.
In mijn pubertijd kreeg ik voor het eerst en bewust te maken met "immigranten". Indonesische schoolvriendinnetjes (wat waren wij jaloers op hun prachtige donkere haren en warme huidskleur en Spaanse (in onze ogen waanzinnig knappe) zonen van vaders die in Nederland een toekomst zochten, nadat zij jarenlang een schamel bestaan hadden geleefd in hun vaderland tot zij in contact kwamen met onder andere Nederlanders die de Spaanse zon en warmte ontdekt hadden als vakantie bestemming. Spotgoedkoop, bijna altijd prachtig weer en een bevolking die ons warm ontving en onthaalde.
Gedurende een aantal jaren onze vaste vakantie bestemming. Pa had door loeihard werken en ondersteund door mijn moeder een degelijk bestaan opgebouwd waardoor wij ook 1 x per jaar op vakantie konden. Met het vliegtuig nog wel en 3 weken lang!
Ik groeide verder op en mijn Spaanse en Indonesische en Surinaamse vriendinnen ook. Ik ging de deur uit, ben getrouwd, gescheiden en opnieuw getrouwd. Een lieve dochter heeft ons leven 28 jaar geleden verrijkt en ik heb zoals dat gaat ook weer afscheid genomen van mijn ouders en veel familie.
De laatste jaren is er iets veranderd, een proces wat langzaam is gegroeid en een enorme omvang heeft aangenomen.
Ik ben geen geleerde, hoog opgeleide of intellectueel gevormde vrouw. Ik ben niet bereisd en heb ook niet de behoefte om de wereld te verkennen. Ik gun het iedereen van harte die deze wens wel heeft en het reizen in het bloed heeft zitten.
Mijn persoonlijke wereld is dus niet mondiaal of intercontinentaal gevoed. Ik heb, denk ik, genoeg aan Nederland en alles wat dit land mij te bieden heeft..Ook al zit ik wel eens stiekem te denken aan hoe het leven zou zijn als ik in Australië of Nieuw Zeeland zou wonen of geboren zou zijn in Zwitserland of Spanje of..jeetje..Luxemburg??
Wanneer keek ik voor het eerst door het venster naar de rest van de wereld ? Radio? Nee, dat was een audio wereld met vooral Nederlands nieuws, hoorspelen, toneelspel, cabaret etc.. Het spaarzame nieuws en informatie uit het buitenland bleef voor mij lange tijd een onbekende en soms spannende wereld waar ik verder niets mee had. Dat was in de jaren vijftig en zestig. De televisie kwam in ons leven en daarmee ook een groter deel van de wereld. Er ging een raam en letterlijk een wereld voor mij open.
Tot op dat moment bestond mijn wereld uit continenten, landen, woestijnen, oerwouden, bergen, zee, vooral uit boeken.
Daar woonden ook mensen maar hoe deze mensen leefden en hoe zij eruit zagen? Ik had geen idee.
Natuurlijk leerden we op school over ontdekkingsreizigers en hoe zij continenten ontdekten. Over religies, oorlog en over vrede. Godsdienstles was voor mij 1 en al mythologie, verhalen waar ik geboeid naar luisterde.
Waarom mag Nederland niet gewoon Nederland blijven?
Waarom mag een Nederlander niet langer trots zijn op geschiedenis, cultuur en tradities.
Waarom moet Nederland buigen en breken (uitvergrootte context natuurlijk) onder een verleden wat al eeuwenlang bekend en erkend is.
Waarom moet Nederland perse een smeltkroes van culturen zijn of worden?
Waarom moet er van alles en zoveel veranderen waardoor de fundering van Nederland op drijfzand lijkt te rusten.
Waarom voelen zoveel mensen zich ineens gediscrimineerd ook als ze zelf worden aangesproken op gedrag of handelwijze wat niet in overeenstemming is met de grondwet of doodgewoon de sociale regels van ons bestaan.
Wat betekend het woord discriminatie?
"Het maken van ongeoorloofd onderscheid.
Ook wel: Het slecht behandelen van mensen.
Is Nederland misschien toch iets te smal om zich nog langer groot te voelen en haar bestaansrecht ongewijzigd te handhaven in cultuur, traditie en sociale overtuiging?
Is het gevaarlijk om gewon Nederlander te willen zijn en blijven?
Waarom voelen veel mensen zich tegenwoordig regelmatig "geknecht"in woord en daad?
Waarom wordt ik vrijwel dagelijks onaangenaam getroffen als ik luister naar de radio of via internet en televisie het landelijk en wereldnieuws tot mij neem.
Ik heb niets tegen mensen van welke komaf dan ook.
Ik heb wel iet tegen mensen die willens en weten de wet overtreden of met leugens en bedrog zichzelf proberen te verrijken ten koste van hun medemens.
Ik heb iets tegen de cultuur "verdeel en heers" en tegen het spel "list en bedrog"
Ik heb iets tegen de Marokkaanse oplichter en de Turkse inbreker. Ik heb ook iets tegen de Nederlandse Drugsmokkelaar of de Spaanse fraudeur.
Wanneer is het begonnen?
Die verbazingwekkende, verbijsterende, teleurstellende en overbodige, veel te ver gaande discussie over het uiterlijk van 1 van de hoofdrolspelers van wat ooit is ontstaan als een kinderfeest en volgens de overgrote meerderheid van de bevolking ook een feest wat niemand weg zet, niemand kwaad wil doen of doet, niemand kwetst of wil kwetsen.
Oke ik geef toe..er zijn een paar liedjes in ongewijzigde versie waarvan het taalgebruik doet vermoeden dat die zijn bedacht in een tijd dat de blanken nog niet veel wisten van bevolkingsgroepen buiten Europa. Zoals de blonde jonge vrouw ontdekte die jaren geleden voor het eerst in haar leven te maken kreeg met Spaanse moeders die aan haar haren wilden voelen of dat witte/blonde haar wel echt was. (persoonlijke ervaring van ruim 45 jaar geleden)
Ik mag hopen dat wij ons kerstfeest zoals we dit al jaren kennen toch nog lang mogen vieren.
Kerstmis bestaat toch nog wel? Ik vraag het maar even.
Holland
Het land waar ik ben geboren en getogen.
Bekend (nog steeds als ik de Japanse toeristen van de Keukenhof mag geloven :-) ) van vooral klompen, de tulpen en water.
Sinterklaas en Pasen, 2! Kerstdagen, Koningsdag, dodenherdenking en bevrijdingsdag.
Waar ik naar school ging, mocht opgroeien, opgevoed en aangestuurd door ouders die beiden meer dan voldoende levenservaring hadden om te weten dat het leven niet alleen bestaat uit rozengeur en maneschijn.
Er werd hard gewerkt voor de dagelijkse kost, de huur en zo nu en dan een extraatje.
Pa had jarenlang 2 banen, pure noodzaak om een basis bestaan op te bouwen.
De oorlog was geweest en overleefd, Nederland was nog druk met de wederopbouw.
Hadden wij het arm? Soms wel soms niet echt. Een typisch Hollands arbeidersgezin kun je zeggen.
Ik groeide op, ik was het kind van een alleenstaande vrouw en dat in het jaar 1955. Geboren in een 1-oudergezin....foei! , mijn moeder besloot mij niet af te staan en in een kinder/meisjestehuis te laten opgroeien maar zelf te heel hard te gaan werken voor haar en mijn levensonderhoud. Schande! voor velen, So what voor anderen. Bewondering en ook respect van hen die haar echt goed kenden. Toen ik 7 was "kreeg" ik een vader, en hij een instant compleet gezin.
Ik groeide op en zonder het te weten of te beseffen werd ik scheef aangekeken door ouders van (enkele) klasgenootjes, sommige buren of wijkbewoners. Ik heb direct en indirect te maken gehad met jaloezie, afgunst, oordeel en veroordeel maar ik leefde verder in onschuld en onwetendheid samen met moeder en familie en later met mijn pleegvader, buurtjes en vrienden tot ik uiteindelijk zelf ontdekte dat de mensen om mij heen niet allemaal oprecht en eerlijk waren. Mijn ouders vonden dat namelijk beter dat mij vooraf met hun inzicht en mening beïnvloeden.
In mijn pubertijd kreeg ik voor het eerst en bewust te maken met "immigranten". Indonesische schoolvriendinnetjes (wat waren wij jaloers op hun prachtige donkere haren en warme huidskleur en Spaanse (in onze ogen waanzinnig knappe) zonen van vaders die in Nederland een toekomst zochten, nadat zij jarenlang een schamel bestaan hadden geleefd in hun vaderland tot zij in contact kwamen met onder andere Nederlanders die de Spaanse zon en warmte ontdekt hadden als vakantie bestemming. Spotgoedkoop, bijna altijd prachtig weer en een bevolking die ons warm ontving en onthaalde.
Gedurende een aantal jaren onze vaste vakantie bestemming. Pa had door loeihard werken en ondersteund door mijn moeder een degelijk bestaan opgebouwd waardoor wij ook 1 x per jaar op vakantie konden. Met het vliegtuig nog wel en 3 weken lang!
Ik groeide verder op en mijn Spaanse en Indonesische en Surinaamse vriendinnen ook. Ik ging de deur uit, ben getrouwd, gescheiden en opnieuw getrouwd. Een lieve dochter heeft ons leven 28 jaar geleden verrijkt en ik heb zoals dat gaat ook weer afscheid genomen van mijn ouders en veel familie.
De laatste jaren is er iets veranderd, een proces wat langzaam is gegroeid en een enorme omvang heeft aangenomen.
Ik ben geen geleerde, hoog opgeleide of intellectueel gevormde vrouw. Ik ben niet bereisd en heb ook niet de behoefte om de wereld te verkennen. Ik gun het iedereen van harte die deze wens wel heeft en het reizen in het bloed heeft zitten.
Mijn persoonlijke wereld is dus niet mondiaal of intercontinentaal gevoed. Ik heb, denk ik, genoeg aan Nederland en alles wat dit land mij te bieden heeft..Ook al zit ik wel eens stiekem te denken aan hoe het leven zou zijn als ik in Australië of Nieuw Zeeland zou wonen of geboren zou zijn in Zwitserland of Spanje of..jeetje..Luxemburg??
Wanneer keek ik voor het eerst door het venster naar de rest van de wereld ? Radio? Nee, dat was een audio wereld met vooral Nederlands nieuws, hoorspelen, toneelspel, cabaret etc.. Het spaarzame nieuws en informatie uit het buitenland bleef voor mij lange tijd een onbekende en soms spannende wereld waar ik verder niets mee had. Dat was in de jaren vijftig en zestig. De televisie kwam in ons leven en daarmee ook een groter deel van de wereld. Er ging een raam en letterlijk een wereld voor mij open.
Tot op dat moment bestond mijn wereld uit continenten, landen, woestijnen, oerwouden, bergen, zee, vooral uit boeken.
Daar woonden ook mensen maar hoe deze mensen leefden en hoe zij eruit zagen? Ik had geen idee.
Natuurlijk leerden we op school over ontdekkingsreizigers en hoe zij continenten ontdekten. Over religies, oorlog en over vrede. Godsdienstles was voor mij 1 en al mythologie, verhalen waar ik geboeid naar luisterde.
Waarom mag Nederland niet gewoon Nederland blijven?
Waarom mag een Nederlander niet langer trots zijn op geschiedenis, cultuur en tradities.
Waarom moet Nederland buigen en breken (uitvergrootte context natuurlijk) onder een verleden wat al eeuwenlang bekend en erkend is.
Waarom moet Nederland perse een smeltkroes van culturen zijn of worden?
Waarom moet er van alles en zoveel veranderen waardoor de fundering van Nederland op drijfzand lijkt te rusten.
Waarom voelen zoveel mensen zich ineens gediscrimineerd ook als ze zelf worden aangesproken op gedrag of handelwijze wat niet in overeenstemming is met de grondwet of doodgewoon de sociale regels van ons bestaan.
Wat betekend het woord discriminatie?
"Het maken van ongeoorloofd onderscheid.
Ook wel: Het slecht behandelen van mensen.
Is Nederland misschien toch iets te smal om zich nog langer groot te voelen en haar bestaansrecht ongewijzigd te handhaven in cultuur, traditie en sociale overtuiging?
Is het gevaarlijk om gewon Nederlander te willen zijn en blijven?
Waarom voelen veel mensen zich tegenwoordig regelmatig "geknecht"in woord en daad?
Waarom wordt ik vrijwel dagelijks onaangenaam getroffen als ik luister naar de radio of via internet en televisie het landelijk en wereldnieuws tot mij neem.
Ik heb niets tegen mensen van welke komaf dan ook.
Ik heb wel iet tegen mensen die willens en weten de wet overtreden of met leugens en bedrog zichzelf proberen te verrijken ten koste van hun medemens.
Ik heb iets tegen de cultuur "verdeel en heers" en tegen het spel "list en bedrog"
Ik heb iets tegen de Marokkaanse oplichter en de Turkse inbreker. Ik heb ook iets tegen de Nederlandse Drugsmokkelaar of de Spaanse fraudeur.
Wanneer is het begonnen?
Die verbazingwekkende, verbijsterende, teleurstellende en overbodige, veel te ver gaande discussie over het uiterlijk van 1 van de hoofdrolspelers van wat ooit is ontstaan als een kinderfeest en volgens de overgrote meerderheid van de bevolking ook een feest wat niemand weg zet, niemand kwaad wil doen of doet, niemand kwetst of wil kwetsen.
Oke ik geef toe..er zijn een paar liedjes in ongewijzigde versie waarvan het taalgebruik doet vermoeden dat die zijn bedacht in een tijd dat de blanken nog niet veel wisten van bevolkingsgroepen buiten Europa. Zoals de blonde jonge vrouw ontdekte die jaren geleden voor het eerst in haar leven te maken kreeg met Spaanse moeders die aan haar haren wilden voelen of dat witte/blonde haar wel echt was. (persoonlijke ervaring van ruim 45 jaar geleden)
Ik mag hopen dat wij ons kerstfeest zoals we dit al jaren kennen toch nog lang mogen vieren.
Kerstmis bestaat toch nog wel? Ik vraag het maar even.
maandag 21 november 2016
Schaduwkinderen
Het is maandagochtend 10.00 uur.
Anneke heeft al eerder laten weten helaas niet mee te kunnen in verband met de gezondheid van haar moeder. Tineke rijd op tijd de straat in. Ik pak mijn jas en de tas en loop naar buiten. Tineke rijd bijna weer weg??..ze was het spoor heel even bijster.
Het eerste stukje van onze reis gaat naar Bonnie in Maria Hoeve en vandaar is de bedoeling dat we rechtstreeks naar Utrecht rijden met als bestemming de jaarbeurshallen waar de Margriet Winterfair is neergestreken en waar vriendin Linda Jansma vandaag wordt geïnterviewd naar aanleiding van het alweer 9de boek van haar wat vanaf vandaag in de winkels ligt.
Voor mij het eerste bezoek aan de Margriet Winterfair. Ik ben reuze benieuwd.
Halverwege onze reis ontdekt Bonnie via o.a. Facebook dat Linda problemen heeft met het openbaar vervoer..de trein rijd niet...komt niet...komt helemaal niet?! Knap frustrerend als je om 12.00 uur een afspraak hebt voor een interview.
Nee dus....De trein rijd niet..en komt niet..op de 1 of andere manier voelen Bonnie en ik elkaar precies aan en vullen elkaars zin aan..met als resultaat dat ik al vrij snel de afslag naar Almere pak i.p.v.. Utrecht en door rijd naar Weesp waar Linda lichtelijk moedeloos wacht op die ene trein die niet meer gaat komen.
We tellen de kilometers en de minuten tot we Linda van het perron kunnen plukken en daarna de reis met elkaar vervolgen naar Utrecht.
Linda vogelt intussen uit bij welke ingang zij zich bij aankomst moet melden en daarna is het voor ons even zoeken welke parkeergarage er nog plek heeft want het is machtig druk.
We schrijven inmiddels 12.30 uur! Gelukkig werkt de organisatie (Margriet) mee en wordt het programma aangepast. Linda gaat eerst signeren en daarna volgt het interview. De reünie groep : Annette, Puck, Tineke, Jacqueline, Bonnie, ondergetekende, vriendin van Puck en een echtpaar uit België wat speciaal voor Linda is afgereisd, zoekt een terras op in Hal 3, de helft loopt alvast naar een bar met lekkers te eten en drinken en uiteindelijk strijkt het gezelschap neer voor een hapje een slokje en een praatje..oh en natuurlijk voor foto's!
13.45 uur we zoeken ons plekje in het Margriet huis en wachten tot het moment daar is.
Linda is inmiddels gewend geraakt aan interviews gezien het gemak waarmee zij haar verhaal vertelde, de vragen beantwoord met een gezonde dosis humor... en vooral de kleur van haar gezicht! Werd ze vroeger bij voorbaat al rood van spanning, zo relaxed blijft ze nu.
Het interview wordt afgesloten, er volgt applaus uit de behoorlijk volgestroomde ruimte, de bloemen worden in ontvangst genomen door Linda, bedankje hier en complimenten daar en een tevreden Margriet redactie (zo hoor ik) Nog een extra half uurtje signeren dan? Ik maak tijdens de signeer sessie nog wat foto's en dan is het voor ons helaas tijd om afscheid te nemen van Linda en de groep. Wij zigzaggen nog 2 hallen door, genietend van de feestelijke en gezellige sfeer en gaan richting uitgang. Tineke en ik gaan nog even de discussie aan met een chocolade verkoper over de aanvullende inhoud..verkoper was niet blij, maar wij wel wijzer, We halen onze jassen,...oops Tineke was haar bewijsje kwijt maar gelukkig liep het goed af dankzij een coulante medewerker. We lopen door de druilerige regen terug naar de parkeergarage en rijden uiteindelijk zonder veel vertraging naar DenHaag en Delfgauw.
Eind goed al goed.
De MargrietWinterFair is wat mij betreft zeker een herhaling waard maar dan wel een hele dag!
Anneke heeft al eerder laten weten helaas niet mee te kunnen in verband met de gezondheid van haar moeder. Tineke rijd op tijd de straat in. Ik pak mijn jas en de tas en loop naar buiten. Tineke rijd bijna weer weg??..ze was het spoor heel even bijster.
Het eerste stukje van onze reis gaat naar Bonnie in Maria Hoeve en vandaar is de bedoeling dat we rechtstreeks naar Utrecht rijden met als bestemming de jaarbeurshallen waar de Margriet Winterfair is neergestreken en waar vriendin Linda Jansma vandaag wordt geïnterviewd naar aanleiding van het alweer 9de boek van haar wat vanaf vandaag in de winkels ligt.
Voor mij het eerste bezoek aan de Margriet Winterfair. Ik ben reuze benieuwd.
Halverwege onze reis ontdekt Bonnie via o.a. Facebook dat Linda problemen heeft met het openbaar vervoer..de trein rijd niet...komt niet...komt helemaal niet?! Knap frustrerend als je om 12.00 uur een afspraak hebt voor een interview.
Nee dus....De trein rijd niet..en komt niet..op de 1 of andere manier voelen Bonnie en ik elkaar precies aan en vullen elkaars zin aan..met als resultaat dat ik al vrij snel de afslag naar Almere pak i.p.v.. Utrecht en door rijd naar Weesp waar Linda lichtelijk moedeloos wacht op die ene trein die niet meer gaat komen.
We tellen de kilometers en de minuten tot we Linda van het perron kunnen plukken en daarna de reis met elkaar vervolgen naar Utrecht.
Linda vogelt intussen uit bij welke ingang zij zich bij aankomst moet melden en daarna is het voor ons even zoeken welke parkeergarage er nog plek heeft want het is machtig druk.
We schrijven inmiddels 12.30 uur! Gelukkig werkt de organisatie (Margriet) mee en wordt het programma aangepast. Linda gaat eerst signeren en daarna volgt het interview. De reünie groep : Annette, Puck, Tineke, Jacqueline, Bonnie, ondergetekende, vriendin van Puck en een echtpaar uit België wat speciaal voor Linda is afgereisd, zoekt een terras op in Hal 3, de helft loopt alvast naar een bar met lekkers te eten en drinken en uiteindelijk strijkt het gezelschap neer voor een hapje een slokje en een praatje..oh en natuurlijk voor foto's!
13.45 uur we zoeken ons plekje in het Margriet huis en wachten tot het moment daar is.
Linda is inmiddels gewend geraakt aan interviews gezien het gemak waarmee zij haar verhaal vertelde, de vragen beantwoord met een gezonde dosis humor... en vooral de kleur van haar gezicht! Werd ze vroeger bij voorbaat al rood van spanning, zo relaxed blijft ze nu.
Het interview wordt afgesloten, er volgt applaus uit de behoorlijk volgestroomde ruimte, de bloemen worden in ontvangst genomen door Linda, bedankje hier en complimenten daar en een tevreden Margriet redactie (zo hoor ik) Nog een extra half uurtje signeren dan? Ik maak tijdens de signeer sessie nog wat foto's en dan is het voor ons helaas tijd om afscheid te nemen van Linda en de groep. Wij zigzaggen nog 2 hallen door, genietend van de feestelijke en gezellige sfeer en gaan richting uitgang. Tineke en ik gaan nog even de discussie aan met een chocolade verkoper over de aanvullende inhoud..verkoper was niet blij, maar wij wel wijzer, We halen onze jassen,...oops Tineke was haar bewijsje kwijt maar gelukkig liep het goed af dankzij een coulante medewerker. We lopen door de druilerige regen terug naar de parkeergarage en rijden uiteindelijk zonder veel vertraging naar DenHaag en Delfgauw.
Eind goed al goed.
De MargrietWinterFair is wat mij betreft zeker een herhaling waard maar dan wel een hele dag!
donderdag 17 november 2016
Tijd
Deze tijd van het jaar is bij mij altijd weer reden om terug te kijken.
We hebben nog maar 6 weken te gaan tot het nieuwe jaar aan de deur klopt.
Waarom is het besef "tijd" ineens weer zo belangrijk. De tijd vliegt voorbij. Elk geleefd en beleeft moment is verleden tijd zodra het verstreken is.
Ik kijk altijd terug, maar niet te ver en niet te lang. Wat heb ik geleerd, wat heb ik gedaan, Waar wil ik naar toe en hoe. Wat te doen of te laten. En nee, geen nieuwe voornemens....please!!
2017.. een getal. 12 maanden lang. Tijd..tik tak tik tak.
Nieuwe plannen, inspiratie en doelen dienen zich alweer aan.
Nieuwe inspiratie en nieuwe motivatie. Nieuwe verzoeken en daar hoort ook afsluiten bij.
Het leerproces van mijn leven eindigt nooit en ik ben altijd nieuwsgierig naar de nieuwe levensles die ik mag leren.
2017.. een getal. 12 maanden lang. Tijd..tik tak tik tak.
Stilstaan is achteruit hollen. Klopt dat? Mag je ook niet heel even stilstaan, terugkijken en reflecteren om de balans van je eigen leven op te maken. Ik denk zelf dat het leerzaam is of in elk geval kan en mag zijn. Ik besef daardoor temeer dat mijn 'pad' niet alleen maar stijl of recht te gaan is maar ook bochten en te maken keuzes bevat..
2017.. een getal. 12 maanden lang. Tijd..tik tak tik tak.
Niets is definitief en niets is blijvend. Maar ik wil het gevoel van "lekker bezig zijn' en ook blijven groeien en verder ontwikkelen toch wel weer een jaartje of zo vasthouden.
Gezondheid, gezin, vriendschap, sportieve ontwikkelingen, dilemma's en keuzes ..ze houden mijn leven levendig en boeiend en geven mijn/elke dag een unieke lading.
2017.. een getal. 12 maanden lang. Tijd..tik..tak tik..tak. Dag dag!
We hebben nog maar 6 weken te gaan tot het nieuwe jaar aan de deur klopt.
Waarom is het besef "tijd" ineens weer zo belangrijk. De tijd vliegt voorbij. Elk geleefd en beleeft moment is verleden tijd zodra het verstreken is.
Ik kijk altijd terug, maar niet te ver en niet te lang. Wat heb ik geleerd, wat heb ik gedaan, Waar wil ik naar toe en hoe. Wat te doen of te laten. En nee, geen nieuwe voornemens....please!!
2017.. een getal. 12 maanden lang. Tijd..tik tak tik tak.
Nieuwe plannen, inspiratie en doelen dienen zich alweer aan.
Nieuwe inspiratie en nieuwe motivatie. Nieuwe verzoeken en daar hoort ook afsluiten bij.
Het leerproces van mijn leven eindigt nooit en ik ben altijd nieuwsgierig naar de nieuwe levensles die ik mag leren.
2017.. een getal. 12 maanden lang. Tijd..tik tak tik tak.
Stilstaan is achteruit hollen. Klopt dat? Mag je ook niet heel even stilstaan, terugkijken en reflecteren om de balans van je eigen leven op te maken. Ik denk zelf dat het leerzaam is of in elk geval kan en mag zijn. Ik besef daardoor temeer dat mijn 'pad' niet alleen maar stijl of recht te gaan is maar ook bochten en te maken keuzes bevat..
2017.. een getal. 12 maanden lang. Tijd..tik tak tik tak.
Niets is definitief en niets is blijvend. Maar ik wil het gevoel van "lekker bezig zijn' en ook blijven groeien en verder ontwikkelen toch wel weer een jaartje of zo vasthouden.
Gezondheid, gezin, vriendschap, sportieve ontwikkelingen, dilemma's en keuzes ..ze houden mijn leven levendig en boeiend en geven mijn/elke dag een unieke lading.
2017.. een getal. 12 maanden lang. Tijd..tik..tak tik..tak. Dag dag!
maandag 14 november 2016
Mu(t)s
Tientallen zie ik er dagelijks.
Allemaal tegelijk of in kleine groepjes en soms een solo ganger.
Ja ik ben een muts. Ik geniet enorm van ze.
Grijs grauwe vooral.
Mussen dus. Sinds wij geen huisdieren meer hebben is de tuin langzaam aan veranderd in een buiten voilere. En niet alleen de mussen weten ons stekkie dagelijks te vinden. Al naar gelang het seizoen hebben wij regelmatig/dagelijks bezoek van koolmeesjes, pimpelmeesjes, spreeuwen merels, roodborstjes, kauwtjes en duiven.
Soms 2 eksters, heel af en toe een heggenmus, halsbandparkiet, zelden een kramsvogel en ten tijde van de jonkies wil er wel eens een roofvogel in onze gevederde snoepwinkel neerstrijken,, of beter gezegd storten..heel soms ook met succes.
Ook de egel bezoekt ons plekje sinds 2 jaar heel vaak. Dus TT is dan ook regelmatig bij de dierenwinkel te vinden of Intratuin op zoek naar zakken smakelijke trosgierst of ander zaden en pitten spul. Voor de egel pakken we natuurlijk de meer geschikt meelwormen/garnalen mixjes.
Musjes zien,horen of ruiken? het vaak als eerste.
Ik loop naar de schuur en trek de kast open waar de potten en zakken met voer staan opgeslagen.
Goed afgesloten want de muisjes lusten er ook pap van als ze de kans krijgen. We hebben een paar jaar "Fred" op bezoek gehad. Hij scharrelde zijn kostje bij elkaar op de grond om zijn buit achter een plantenbak lekker op te peuzelen. Daar vonden we wekelijks wel een keurig hoopje schilletjes.
Ging heel goed tot hij de verkeerde schuurdeur te pakken had...de buren hadden een valletje neergezet. Muisjes moeten soms ook selectief zijn en niet elke deur voor muizenluilekkerland aanzien ;-)
Maar goed, de musjes dus..zodra de schuurdeur open gaat hoor ik de eerste al fladderen die op de rand van de goot zijn post inneemt.
Al snel volgen er nog een paar die her en der verspreid op de schutting wachten op wat komen gaat.
Ik vervang de streng met trosgierst, controleer of de 2 vogelhuisjes wel of niet voldoende gevuld zijn en gooi nog een paar handjes her en der in en voor de planten borders. Daarna loop ik met de bak weer terug de schuur in en voor ik de deur achter mij kan dichttrekken komen de eerste musjes al op de trosgierst af. Schrikken zich dus ook vrijwel elke dag de blaren omdat ik nog onderweg ben..schieten alle kanten op maar ja, eer ik de keukendeur achter mij heb dicht getrokken hoor ik de zaadjes al ploppen en knappen in de kleine snaveltjes.
Halverwege het ontbijt dienen de eerste kauwtjes, duiven of spreeuwen zich al aan en afhankelijk van de tijd of het seizoen volgen de kleinere piepers zodra de tuin er weer verlaten bij ligt.
S'morgens vroeg wil ik wel eens wakker worden van het hoge toon die het roodborstje en de heggenmus laat horen.
Het geschetter van de meesjes is grappig, alsof ze al van verre willen laten horen dat ze eraan komen. en dan begint het gevecht en het beuken om de zaadjes kapot te meppen. Echte ingebouwde gereedschapskistjes zijn het,
De spreeuwen vinden we vaak in de middag terug op de nok van de daken waar hij dan heel tevreden zijn serenade laat horen.
Merels zijn behoedzaam en voorzichtig. Soms brutaal als het heel rustig is.
Duiven zijn vooral niet erg slim.....We hebben de tortels en houtduiven de meest idiote koprollen zien maken, onmogelijke standjes in zien nemen om maar wat voer te bemachtigen. Toch zijn de houtduiven ook knap dominant en territoriaal. Het ene moment zitten we te lachen omdat 'hij' weer zo dom bezig is en het volgende moment zitten we verbaasd toe te kijken of mr.. Duif een iets te brutale kauw verjaagd door nijdig uit te halen. En geloof mij..elke kauw deinst terug....
Musjes hebben onderling vaak nijd en strijd ook buiten het nestseizoen. Er is een duidelijke hiërarchie te herkennen en deze wordt soms bestreden maar uiteindelijk altijd gerespecteerd.
Vandaag is het vrij rustig. Het voer is aangevuld en zo nu en dan fladdert er iets over en langs.
Najaarsdipje misschien?
Wat een mutsen toch hè..
Allemaal tegelijk of in kleine groepjes en soms een solo ganger.
Ja ik ben een muts. Ik geniet enorm van ze.
Grijs grauwe vooral.
Mussen dus. Sinds wij geen huisdieren meer hebben is de tuin langzaam aan veranderd in een buiten voilere. En niet alleen de mussen weten ons stekkie dagelijks te vinden. Al naar gelang het seizoen hebben wij regelmatig/dagelijks bezoek van koolmeesjes, pimpelmeesjes, spreeuwen merels, roodborstjes, kauwtjes en duiven.
Soms 2 eksters, heel af en toe een heggenmus, halsbandparkiet, zelden een kramsvogel en ten tijde van de jonkies wil er wel eens een roofvogel in onze gevederde snoepwinkel neerstrijken,, of beter gezegd storten..heel soms ook met succes.
Ook de egel bezoekt ons plekje sinds 2 jaar heel vaak. Dus TT is dan ook regelmatig bij de dierenwinkel te vinden of Intratuin op zoek naar zakken smakelijke trosgierst of ander zaden en pitten spul. Voor de egel pakken we natuurlijk de meer geschikt meelwormen/garnalen mixjes.
Musjes zien,horen of ruiken? het vaak als eerste.
Ik loop naar de schuur en trek de kast open waar de potten en zakken met voer staan opgeslagen.
Goed afgesloten want de muisjes lusten er ook pap van als ze de kans krijgen. We hebben een paar jaar "Fred" op bezoek gehad. Hij scharrelde zijn kostje bij elkaar op de grond om zijn buit achter een plantenbak lekker op te peuzelen. Daar vonden we wekelijks wel een keurig hoopje schilletjes.
Ging heel goed tot hij de verkeerde schuurdeur te pakken had...de buren hadden een valletje neergezet. Muisjes moeten soms ook selectief zijn en niet elke deur voor muizenluilekkerland aanzien ;-)
Maar goed, de musjes dus..zodra de schuurdeur open gaat hoor ik de eerste al fladderen die op de rand van de goot zijn post inneemt.
Al snel volgen er nog een paar die her en der verspreid op de schutting wachten op wat komen gaat.
Ik vervang de streng met trosgierst, controleer of de 2 vogelhuisjes wel of niet voldoende gevuld zijn en gooi nog een paar handjes her en der in en voor de planten borders. Daarna loop ik met de bak weer terug de schuur in en voor ik de deur achter mij kan dichttrekken komen de eerste musjes al op de trosgierst af. Schrikken zich dus ook vrijwel elke dag de blaren omdat ik nog onderweg ben..schieten alle kanten op maar ja, eer ik de keukendeur achter mij heb dicht getrokken hoor ik de zaadjes al ploppen en knappen in de kleine snaveltjes.
Halverwege het ontbijt dienen de eerste kauwtjes, duiven of spreeuwen zich al aan en afhankelijk van de tijd of het seizoen volgen de kleinere piepers zodra de tuin er weer verlaten bij ligt.
S'morgens vroeg wil ik wel eens wakker worden van het hoge toon die het roodborstje en de heggenmus laat horen.
Het geschetter van de meesjes is grappig, alsof ze al van verre willen laten horen dat ze eraan komen. en dan begint het gevecht en het beuken om de zaadjes kapot te meppen. Echte ingebouwde gereedschapskistjes zijn het,
De spreeuwen vinden we vaak in de middag terug op de nok van de daken waar hij dan heel tevreden zijn serenade laat horen.
Merels zijn behoedzaam en voorzichtig. Soms brutaal als het heel rustig is.
Duiven zijn vooral niet erg slim.....We hebben de tortels en houtduiven de meest idiote koprollen zien maken, onmogelijke standjes in zien nemen om maar wat voer te bemachtigen. Toch zijn de houtduiven ook knap dominant en territoriaal. Het ene moment zitten we te lachen omdat 'hij' weer zo dom bezig is en het volgende moment zitten we verbaasd toe te kijken of mr.. Duif een iets te brutale kauw verjaagd door nijdig uit te halen. En geloof mij..elke kauw deinst terug....
Musjes hebben onderling vaak nijd en strijd ook buiten het nestseizoen. Er is een duidelijke hiërarchie te herkennen en deze wordt soms bestreden maar uiteindelijk altijd gerespecteerd.
Vandaag is het vrij rustig. Het voer is aangevuld en zo nu en dan fladdert er iets over en langs.
Najaarsdipje misschien?
Wat een mutsen toch hè..
woensdag 9 november 2016
Kies
Of niet.
En ik heb het nu niet over die kies die wordt getrokken of gevuld.
De Amerikaanse verkiezingen bepalen momenteel het beeld naar de wereld.
1 blonde grof gebekte Amerikaan die blijkbaar toch iets heeft losgemaakt bij miljoenen..positief dan wel negatief.
Ik probeer de Nederlandse politiek altijd enigszins te volgen, niet alles, wel een beetje selectief.
Hangt van de onderwerpen af.
Van ene heer Trump heb ik tot nu alleen maar tegengestelde berichten en uitlatingen gezien of grove uitlatingen over welke minderheid of bevolkingsgroep ook.
Zou hij zelf wel beseffen welke verantwoordelijkheid hij nu op zijn schouders heeft rusten.
Welke verwachting men van hem heeft.
Wat men niet van hem wil of juist wel.
Via Facebook of blog wil ik er niet teveel aandacht aan geven, over lezen of mee discussiëren.
Op de 1 of andere manier vind ik dat teveel aandacht voor deze heer van stand..Oh nu weet ik waar hij mij aan doet denken!
Hoe zou Obama zich nu voelen terwijl hij de koffers moet inladen en de sleutel van het nieuwe onderkomen in de jaszak steekt....of zijn vrouw die nog een laatste rondje keuken maakt.
Wie zwaait hier straks haar scepter rond.
Hoe zou Hillary Clinton zich nu voelen...al die mensen die zoveel geld energie en tijd in haar campagne hebben gestopt...weg droom.
pffffff...de wereld staat vandaag even overeind en ondersteboven.
En ik heb het nu niet over die kies die wordt getrokken of gevuld.
De Amerikaanse verkiezingen bepalen momenteel het beeld naar de wereld.
1 blonde grof gebekte Amerikaan die blijkbaar toch iets heeft losgemaakt bij miljoenen..positief dan wel negatief.
Ik probeer de Nederlandse politiek altijd enigszins te volgen, niet alles, wel een beetje selectief.
Hangt van de onderwerpen af.
Van ene heer Trump heb ik tot nu alleen maar tegengestelde berichten en uitlatingen gezien of grove uitlatingen over welke minderheid of bevolkingsgroep ook.
Zou hij zelf wel beseffen welke verantwoordelijkheid hij nu op zijn schouders heeft rusten.
Welke verwachting men van hem heeft.
Wat men niet van hem wil of juist wel.
Via Facebook of blog wil ik er niet teveel aandacht aan geven, over lezen of mee discussiëren.
Op de 1 of andere manier vind ik dat teveel aandacht voor deze heer van stand..Oh nu weet ik waar hij mij aan doet denken!
Hoe zou Obama zich nu voelen terwijl hij de koffers moet inladen en de sleutel van het nieuwe onderkomen in de jaszak steekt....of zijn vrouw die nog een laatste rondje keuken maakt.
Wie zwaait hier straks haar scepter rond.
Hoe zou Hillary Clinton zich nu voelen...al die mensen die zoveel geld energie en tijd in haar campagne hebben gestopt...weg droom.
pffffff...de wereld staat vandaag even overeind en ondersteboven.
Super(markt)
Vandaag voor het eerst naar de nieuwe PLUS supermarkt geweest.
Lekker belangrijk zullen de meesten zeggen of denken terwijl ze verder gaan met de lunch (12.35 uur ;-) )
Ja, toch best wel vind ik zelf.
Je kan je centen uiteindelijk maar 1 keer uitgeven, je wilt graag het beste voor niet teveel en het is prettig als je vind wat je zoekt.
Ik maak voor veel (vooral voorraad) producten gebruik van de Lidl, trouwens ook voor verse groenten en fruit, verse noten en brood als ik er toch ben. Op de markt vind ik ook vaak genoeg van wat mijn boodschappenbriefje laat zien. vlees, kip, biologisch spul, groenten fruit of een leuke trui :-D
Een rondje Delfgauw Pijnacker betekend voor mij dus meestal; eerst naar de markt met een uitstapje naar bijvoorbeeld Lara Mode/MyWay of Blokker en soms Albert Heijn. Daarna tuf ik nogal eens door naar de Lidl voor mijn flesjes frisdrank (zo min mogelijk suiker) conserven, zuivel en non food.
Dan pak ik vervolgens de parkeerplaats langs de sportvelden waar ik het oud papier, plastic afval en regelmatig een zakje met kleding deponeer/achterlaat.
En vandaag heb ik dus de route onderbroken door rechtsaf naar de PLUS supermarkt te gaan. Geheel gerenoveerd, nieuwe eigenaar (dochter van de vorige) nieuwe indeling (dus extra tijd ingelast) en ikke hartstikke nieuwsgierig. Ik kan niet anders zeggen dan ...ik werd er blij van! Jeetje wat een assortie, veel biologisch, meer dan voldoende spul voor mijn nieuwe eetpatroon en behalve de speculaaskruiden (als deze pot leeg ik ga ik het zelf maken) die ik zelfstandig niet kon vinden..en ik dacht nog wel heel praktisch te zoeken maar nee, ze staan voor de gelegenheid tijdelijk bij het betere kruidnoot en andere 5 december spul niet 1 x hoeven zoeken of mis gegrepen.
Weer terug naar de doorgaande route en vooruit, zoals vandaag eventjes langs Intratuin. Praktisch en noodzaak vandaag want het gaat vriezen en onze camelia voor en achter staan al met vette knoppen in de winterstand..Dus als het gaat vriezen zijn we die knoppen WEER kwijt dus hebben we bedacht dat we de camelia's dit jaar warm gaan inpakken. In een hoes wel te verstaan. Meteen maar eens een stoffer en blik maatje XXL aangeschaft. Ook handig gezien de vele vegende meters die ik jaarlijks maak. Snel even het kerstgebeuren bewonderd nu ik er toch was en inspiratie gekregen...De grote lantaarn waar ik naar zocht heb ik ook gevonden en was in de aanbieding. En precies gezien wat ik dit jaar met de vensterbank wil... Ik ben weer blij! . Vogelvoer had ik dit keer niet nodig..de wintervoorraad doet het nog goed.
klokslag 12 uur thuis en tevreden. Tot het volgende rondje Delfgauw en Pijnacker.
De volgende rit is naar Het Huis van de Smaak..,maar aangezien een stukje van de route tijdelijk is afgesloten wacht ik daar even mee.
Happy shopping!
zondag 6 november 2016
Koken achter glas.
Of....mijn strijd met de magnetron en de gebruiksaanwijzing.
Ik denk dat ik met 4 magnetrons tot nu toe een ernstig conflict heb gehad ,,4 is ook het totaal aan magnetrons die in mijn leven zijn gekomen.
Nooit valt er fatsoenlijk te praten met deze verhitte heer.
Hij probeert altijd de meest elementaire basis stappen (voor mij) onmogelijk te maken.
Zijn uitleg is bij voorbaat al killing voor mij.
Zo ook de laatste..een prachtig bakbeest in zilverkleur met diverse rekken, deksels en andere hulpstukken. Toen we hem adopteerden keken we elkaar tevreden aan en dachten...dit wordt
een succesnummer voor vele jaren.
Tot mijn magnetron dyslexie wederom de kop op stak.
De gebruiksaanwijzing verhuisde van plank naar plank en van kastje naar kastje tot...hij spoorloos verdween.
Daar zat ik dan met een zilverkleurig monster wat mij elke dag triomfantelijk aanstaart vanaf de koelkast (de enige plek die we nog hadden). Mijn wederhelft zit nergens mee, de mond van het monster zit voor hem op kijkhoogte dus het enige wat hij hoeft te doen is 3x piepen en het monster begint te snuiven en te briesen tot het weer tijd is om te piepen.
En ik? Ik ben al dolgelukkig met de 30 seconden knop. Verder roep ik van tijd tot tijd...wil jij even ontdooien, afgaren, voorbakken en/of afbakken? Waarop mijn wederhelft het monster weer laat briesen en snuiven.
Dus heb ik vandaag besloten nog 1 poging te wagen om een relatie op te starten met ons zilverkleurige monster.
De printer boven is mijn grote vriend vandaag, luisterde op afstand naar mijn instructies en die spuugt het 1 na het andere vel eruit waarop van alles terug te lezen is..Hoe werken de knopjes, waar is het goed voor. Wat kan ik allemaal doen...behalve de 30 secondeknop mishandelen...\
Ik kom er wel...de eerste vredesonderhandelingen tussen mij en het zilveren monster verlopen vreedzaam.
Oh..en de volgende koelkast komt op MIJN ooghoogte..eens zien wie dan het laatste woord..ehh de laatste blik zal werpen.
Ik denk dat ik met 4 magnetrons tot nu toe een ernstig conflict heb gehad ,,4 is ook het totaal aan magnetrons die in mijn leven zijn gekomen.
Nooit valt er fatsoenlijk te praten met deze verhitte heer.
Hij probeert altijd de meest elementaire basis stappen (voor mij) onmogelijk te maken.
Zijn uitleg is bij voorbaat al killing voor mij.
Zo ook de laatste..een prachtig bakbeest in zilverkleur met diverse rekken, deksels en andere hulpstukken. Toen we hem adopteerden keken we elkaar tevreden aan en dachten...dit wordt
een succesnummer voor vele jaren.
Tot mijn magnetron dyslexie wederom de kop op stak.
De gebruiksaanwijzing verhuisde van plank naar plank en van kastje naar kastje tot...hij spoorloos verdween.
Daar zat ik dan met een zilverkleurig monster wat mij elke dag triomfantelijk aanstaart vanaf de koelkast (de enige plek die we nog hadden). Mijn wederhelft zit nergens mee, de mond van het monster zit voor hem op kijkhoogte dus het enige wat hij hoeft te doen is 3x piepen en het monster begint te snuiven en te briesen tot het weer tijd is om te piepen.
En ik? Ik ben al dolgelukkig met de 30 seconden knop. Verder roep ik van tijd tot tijd...wil jij even ontdooien, afgaren, voorbakken en/of afbakken? Waarop mijn wederhelft het monster weer laat briesen en snuiven.
Dus heb ik vandaag besloten nog 1 poging te wagen om een relatie op te starten met ons zilverkleurige monster.
De printer boven is mijn grote vriend vandaag, luisterde op afstand naar mijn instructies en die spuugt het 1 na het andere vel eruit waarop van alles terug te lezen is..Hoe werken de knopjes, waar is het goed voor. Wat kan ik allemaal doen...behalve de 30 secondeknop mishandelen...\
Ik kom er wel...de eerste vredesonderhandelingen tussen mij en het zilveren monster verlopen vreedzaam.
Oh..en de volgende koelkast komt op MIJN ooghoogte..eens zien wie dan het laatste woord..ehh de laatste blik zal werpen.
donderdag 3 november 2016
Cody
31-03-2016 / 03-11-2010.
Cody is geboren in de woonkamer van mijn toenmalige vriendin en OudDuitseHerder fokster Karin. De temperatuur was hoog binnen en de sfeer geweldig.
Dit was het allereerste nestje wat met de naam vdVictory werd geboren en er zouden er nog vele volgen. Tot op de dag van vandaag worden er vdVictory pups geboren.
Maar goed, Dit nest werd dus geboren, stuk voor stuk aandoenlijke forse of wat kleinere pups. Als ik mij goed herinner waren het er in totaal 11 en zijn er 7 van in leven gebleven.
Ik mocht dus een pup uitkiezen en mijn eerste keus viel op een donkere reu. Enkele weken later ben ik overgeschakeld naar de pup die voortaan als Cody vd. Victory door het leven zou gaan. Hij had een zo aparte kop waar ik compleet voor ben gevallen.
Cody groeide uit tot een prachtige reu met een klein defect. Een zgn. bovenvoorbeet waar hij verder totaal geen hinder van heeft gehad maar wat mij ertoe bracht hem te laten castreren in verband met het niet willen doorgeven van dit erfelijk defect.
Zijn verdere gezondheid was verder perfect. Oke, hij verstapte zich wel eens, of had soms een scheurtje in een voetzooltje..knap pijnlijk overigens en dan was het een echte reu...pieppppend vanjewelste maar verder..een echte topper!
Ook zijn karakter was voor ons puur goud. Volgzaam, enigszins deemoedig naar de dominantere medemens, harige vriend van de kinderen en altijd in voor een balspelletje, slim, trouw en waaks maar niet overdreven.
Voor zijn soort/en rasgenoten was het een stabiele kameraad, een oom" die bij de pups respect afdwong door zijn verschijning en uitstraling en menig nest mocht helpen "opvoeden".
Via een kynologische (Yahoo email) groep genaamd KynoXL waar ik lid van was geworden heb ik veel geleerd, mee mogen delen, fokkers leren kennen en mijn ervaringen en belevenissen gedeeld met Cody en onze eerdere hond Kelly (Border Collie) die op 7 jarige leeftijd is overleden aan kanker.
Via Kelly kwam ik in contact met de cursus van de Dierenbescherming en met Karin en door Cody ben ik mij steeds verder gaan verdiepen in met name gedrag van de hond als individu, honden onderling en honden in samengestelde roedels.
Cody was voor mij jarenlang een dankbaar studie en observatie object :-)
Hij was mijn kameraad, mijn wandelpartner en gezelschap.
Cody heeft een groot deel van leven op een menu van rauw vlees, orgaan vlees en botten geleefd tot zijn kaken dit niet meer aankonden en een combinatie van de brok en AHV zorgden voor een optimaal eetpatroon.
Hij had diverse bijnamen. Olga Lowina bijvoorbeeld..De naam werd hem liefdevol gegeven door vriendin Dyane vanwege het loeien wat Cody zo geweldig kon..iets wat meer ODH's uitstekend konden laten horen. Het was zijn uiting van optimaal plezier en genieten en verwelkomen van onze dus ook zijn vrienden.
The Codeman was de naam waarmee hij is vereeuwigd op de website waar ik mijn belevenissen en leven met Cody heb beschreven (niet meer online)
Cody werd uiteindelijk natuurlijk ouder en zijn conditie/gezondheid was op het laatst het beste te omschrijven met "algehele ouderdom malaise", hart en longen waren op, en wij hebben hem uiteindelijk in liefde laten gaan en los gelaten op het moment dat we zagen en voelden dat hij zijn leven niet meer in al zijn Cody waardigheid kon leven. Hij heeft zijn laatste dag doorgebracht samen met ons en met Linda Jansma, we hebben gewandeld, geknuffeld en hem laten weten dat het goed was. Cody is in alle rust thuis gestorven. Hij is bijna 11 jaar geworden.
Hij wordt nooit vergeten.
Cody is geboren in de woonkamer van mijn toenmalige vriendin en OudDuitseHerder fokster Karin. De temperatuur was hoog binnen en de sfeer geweldig.
Dit was het allereerste nestje wat met de naam vdVictory werd geboren en er zouden er nog vele volgen. Tot op de dag van vandaag worden er vdVictory pups geboren.
Maar goed, Dit nest werd dus geboren, stuk voor stuk aandoenlijke forse of wat kleinere pups. Als ik mij goed herinner waren het er in totaal 11 en zijn er 7 van in leven gebleven.
Ik mocht dus een pup uitkiezen en mijn eerste keus viel op een donkere reu. Enkele weken later ben ik overgeschakeld naar de pup die voortaan als Cody vd. Victory door het leven zou gaan. Hij had een zo aparte kop waar ik compleet voor ben gevallen.
Cody groeide uit tot een prachtige reu met een klein defect. Een zgn. bovenvoorbeet waar hij verder totaal geen hinder van heeft gehad maar wat mij ertoe bracht hem te laten castreren in verband met het niet willen doorgeven van dit erfelijk defect.
Zijn verdere gezondheid was verder perfect. Oke, hij verstapte zich wel eens, of had soms een scheurtje in een voetzooltje..knap pijnlijk overigens en dan was het een echte reu...pieppppend vanjewelste maar verder..een echte topper!
Ook zijn karakter was voor ons puur goud. Volgzaam, enigszins deemoedig naar de dominantere medemens, harige vriend van de kinderen en altijd in voor een balspelletje, slim, trouw en waaks maar niet overdreven.
Voor zijn soort/en rasgenoten was het een stabiele kameraad, een oom" die bij de pups respect afdwong door zijn verschijning en uitstraling en menig nest mocht helpen "opvoeden".
Via een kynologische (Yahoo email) groep genaamd KynoXL waar ik lid van was geworden heb ik veel geleerd, mee mogen delen, fokkers leren kennen en mijn ervaringen en belevenissen gedeeld met Cody en onze eerdere hond Kelly (Border Collie) die op 7 jarige leeftijd is overleden aan kanker.
Via Kelly kwam ik in contact met de cursus van de Dierenbescherming en met Karin en door Cody ben ik mij steeds verder gaan verdiepen in met name gedrag van de hond als individu, honden onderling en honden in samengestelde roedels.
Cody was voor mij jarenlang een dankbaar studie en observatie object :-)
Hij was mijn kameraad, mijn wandelpartner en gezelschap.
Cody heeft een groot deel van leven op een menu van rauw vlees, orgaan vlees en botten geleefd tot zijn kaken dit niet meer aankonden en een combinatie van de brok en AHV zorgden voor een optimaal eetpatroon.
Hij had diverse bijnamen. Olga Lowina bijvoorbeeld..De naam werd hem liefdevol gegeven door vriendin Dyane vanwege het loeien wat Cody zo geweldig kon..iets wat meer ODH's uitstekend konden laten horen. Het was zijn uiting van optimaal plezier en genieten en verwelkomen van onze dus ook zijn vrienden.
The Codeman was de naam waarmee hij is vereeuwigd op de website waar ik mijn belevenissen en leven met Cody heb beschreven (niet meer online)
Cody werd uiteindelijk natuurlijk ouder en zijn conditie/gezondheid was op het laatst het beste te omschrijven met "algehele ouderdom malaise", hart en longen waren op, en wij hebben hem uiteindelijk in liefde laten gaan en los gelaten op het moment dat we zagen en voelden dat hij zijn leven niet meer in al zijn Cody waardigheid kon leven. Hij heeft zijn laatste dag doorgebracht samen met ons en met Linda Jansma, we hebben gewandeld, geknuffeld en hem laten weten dat het goed was. Cody is in alle rust thuis gestorven. Hij is bijna 11 jaar geworden.
Hij wordt nooit vergeten.
woensdag 2 november 2016
Kleding
Een toch redelijk alledaags iets denk je dan als eerste. Je trekt het smorgens aan en avonds weer uit.
Ja, dat klopt. En toch...voor mij een 2 jaarlijkse uitdaging om weer precies datgene in mijn best ruime kledingkast te krijgen wat ik voor ogen en in mijn hoofd heb.
Zo ook dit jaar weer met de "wintergarderobe". Met dit doel...of uitdaging, rijden Bonnie en ik alweer een aantal jaren naar Rotterdam en om precies te zijn naar de dinsdagmarkt. Daar staat "mijn mannetje" , Jaap van Koningskinderen, Hij runt een marktwinkel die net effe anders is dan de meeste andere kooplui daar hebben. Gat in de markt kun je terecht zeggen.
Waarom bij hem?
Daarvoor moet ik ook nu weer een aantal jaren terug in de tijd. Het begon na mijn 46ste levensjaar...de overgang. Ook voor mij had dit diverse gevolgen o.a. een aantal kilo's er gratis en voor niks bij. Vervolgens besloot ik in mijn 50ste levensjaar ook nog te stoppen met roken en hoppa weer een cadeautje wat aan de heupen bleef hangen.
De kleding die in de winkels hing met maatjes meer trok mij niet echt en ik voelde mij er ook niet prettig in. Bonnie daarentegen had al een half leven ervaring met alternatief/excentriek en Gothic als levens en kleding stijl en wist het wel. Zij liet mij kennismaken met een stijl die voor mij de start was van de TT-look. Vaak kleurrijk, wijd en vooral anders!
Ik voelde mij als een vis in zoet water, zo begon het en is het nog steeds. De stijl is natuurlijk in die jaren ook weer veranderd maar het is en blijft net ff anders.
En het was ook Bonnie die tijdens haar studiejaren Jaap op de markt in Rotterdam ontdekte en een nieuwe traditie was al snel geboren. In plaats van regelmatig een rondje markt hebben wij er een 2 jaarlijks uitje van gemaakt. Bonnie en ik zoeken een ruime hoeveelheid kleding uit en die hangen we apart. Jaap zorgt voor een bekertje koffie thee of chocomel en soms een stroopwafel (voorlopig voor mij niet meer) en wij maken tijdens het zoeken een praatje met de dames die de kraam in en uitlopen, de vaste klanten leren elkaar ook kennen.
Ik loop minimaal 1 x naar de bibliotheek omdat daar de toilet is. En vervolgens ga ik alles wat ik heb uitgezocht passen in de grote verlengde bus die Jaap tot zijn beschikking heeft. Bonnie kijkt en keurt en wordt vervolgens ook altijd wel een keer voor verkoopster aangezien en helpt diverse dames ook nog wel even aan een leuk outfitje :-)
Zij geeft altijd ongezouten en eerlijk haar mening en dat wordt op prijs gesteld. Jaap laat ons altijd rustig ons gang gaan.
Na het passen is het mixen en matchen en komt de rekenmachine tevoorschijn. Ik wil binnen mijn budget blijven en Jaap wil dat ik tevreden naar huis ga en op de 1 of andere manier lukt dit ook altijd.
Wij parkeren de buit meestal weer in de bus en maken nog een rondje koopgoot, happen een broodje en halen dan de spullen weer op bij Jaap. Na een knuffel en een groet gaan we dan via de markt en diverse groente, fruit of kruidenkramen weer terug naar de parkeergarage om tevreden de terugreis naar Delfgauw te maken.
Zo ook dit jaar weer. Ik volg de mode of de trend totaal niet, alleen mijn gevoel en mijn eigen smaak.
Enig nadeel is dat ik meestal erg gehecht raak aan de kleding die over het algemeen van een erg goede kwaliteit is...en doe dan maar eens afstand...? zucht lastig luxe probleem dus..gelukkig maar 2 x per jaar.
Ja, dat klopt. En toch...voor mij een 2 jaarlijkse uitdaging om weer precies datgene in mijn best ruime kledingkast te krijgen wat ik voor ogen en in mijn hoofd heb.
Zo ook dit jaar weer met de "wintergarderobe". Met dit doel...of uitdaging, rijden Bonnie en ik alweer een aantal jaren naar Rotterdam en om precies te zijn naar de dinsdagmarkt. Daar staat "mijn mannetje" , Jaap van Koningskinderen, Hij runt een marktwinkel die net effe anders is dan de meeste andere kooplui daar hebben. Gat in de markt kun je terecht zeggen.
Waarom bij hem?
Daarvoor moet ik ook nu weer een aantal jaren terug in de tijd. Het begon na mijn 46ste levensjaar...de overgang. Ook voor mij had dit diverse gevolgen o.a. een aantal kilo's er gratis en voor niks bij. Vervolgens besloot ik in mijn 50ste levensjaar ook nog te stoppen met roken en hoppa weer een cadeautje wat aan de heupen bleef hangen.
De kleding die in de winkels hing met maatjes meer trok mij niet echt en ik voelde mij er ook niet prettig in. Bonnie daarentegen had al een half leven ervaring met alternatief/excentriek en Gothic als levens en kleding stijl en wist het wel. Zij liet mij kennismaken met een stijl die voor mij de start was van de TT-look. Vaak kleurrijk, wijd en vooral anders!
Ik voelde mij als een vis in zoet water, zo begon het en is het nog steeds. De stijl is natuurlijk in die jaren ook weer veranderd maar het is en blijft net ff anders.
En het was ook Bonnie die tijdens haar studiejaren Jaap op de markt in Rotterdam ontdekte en een nieuwe traditie was al snel geboren. In plaats van regelmatig een rondje markt hebben wij er een 2 jaarlijks uitje van gemaakt. Bonnie en ik zoeken een ruime hoeveelheid kleding uit en die hangen we apart. Jaap zorgt voor een bekertje koffie thee of chocomel en soms een stroopwafel (voorlopig voor mij niet meer) en wij maken tijdens het zoeken een praatje met de dames die de kraam in en uitlopen, de vaste klanten leren elkaar ook kennen.
Ik loop minimaal 1 x naar de bibliotheek omdat daar de toilet is. En vervolgens ga ik alles wat ik heb uitgezocht passen in de grote verlengde bus die Jaap tot zijn beschikking heeft. Bonnie kijkt en keurt en wordt vervolgens ook altijd wel een keer voor verkoopster aangezien en helpt diverse dames ook nog wel even aan een leuk outfitje :-)
Zij geeft altijd ongezouten en eerlijk haar mening en dat wordt op prijs gesteld. Jaap laat ons altijd rustig ons gang gaan.
Na het passen is het mixen en matchen en komt de rekenmachine tevoorschijn. Ik wil binnen mijn budget blijven en Jaap wil dat ik tevreden naar huis ga en op de 1 of andere manier lukt dit ook altijd.
Wij parkeren de buit meestal weer in de bus en maken nog een rondje koopgoot, happen een broodje en halen dan de spullen weer op bij Jaap. Na een knuffel en een groet gaan we dan via de markt en diverse groente, fruit of kruidenkramen weer terug naar de parkeergarage om tevreden de terugreis naar Delfgauw te maken.
Zo ook dit jaar weer. Ik volg de mode of de trend totaal niet, alleen mijn gevoel en mijn eigen smaak.
Enig nadeel is dat ik meestal erg gehecht raak aan de kleding die over het algemeen van een erg goede kwaliteit is...en doe dan maar eens afstand...? zucht lastig luxe probleem dus..gelukkig maar 2 x per jaar.
zondag 30 oktober 2016
Halloween....brrrrrr...
Het is zondagmorgen en ik kijk terug op een voor mij bijzonder geslaagd Halloween Zumba feest.
Georganiseerd door Adam Natadiningrat https://www.facebook.com/events/675345249270813/
Samen met Bianca H. Zumba vriendin sinds jaren naar de sporthal van Leidscheveen gereden. Minimaal verkleed want ik voel mij er niet prettig bij en Bianca had er gewoon ff geen zin in :-)
Wij waren vroeg en het was nog niet erg druk. Achteraf bleek dat op deze datum overal wel een Halloween feest gaande was en ja dan lever je al snel bezoek in.
Maar niet getreurd. We hadden er zin in en genoten vooraf al van veel prachtig geschminkte en in Halloween sfeer omgetoverde bezoekers.
De 1 nog onsmakelijker dan de ander Grinnik.
De Line up was bekend en voor een deel inmiddels ook voor mij.
Adam opende het feest met zijn welkomstwoord en samen met zijn 24FIT crew zette hij een openingsact neer die fantastisch was! Alom verbazing, hilariteit en natuurlijk dansen!!!!
Vervolgens betrad onze eigen Zumba Halloween Queen Mati Tissert Ferrer het podium om weer een waanzinnige choreo met ons te delen. Natuurlijk geheel in de sfeer en het Halloween thema van deze avond.
Ayu en ik werden vervolgens op het podium geroepen en onder leiding van Mati dansten we op de muziek van Shaky Shaky by Daddy Yankee en Tumbammurallas. Ik achter Mati en de feiten aan LOL want het eerste nummer 3x en Tambammuralles slechts 1 x. We eindigden in de zaal in een grote deinende cirkel. Zo bouw je meteen een heerlijke sfeer!
Prachtig mooi trouwens om vanaf het podium die deinende groep Zombies en andere bloederige en meer of minder creepy figuren te zien!
Daarna volgden alle instructeurs elkaar in rap tempo op..rap tempo met name choreografisch!
De avond vloog voorbij, soms wilde ik even pauzeren maar ja dat kwam er weer een heerlijk nummer van bv. met Jean-Paul Joseph of Rouche Ro en dan blijf ik niet aan de kant hangen.
Alle denkbare dansstijlen zijn wel ongeveer voorbij gekomen en een enkele laat ik rustig links liggen terwijl ik rechts even een praatje maak ;-)
De afsluiting was net zo leuk als de opening en dan is het echt tijd om in te pakken en rustig aan de auto weer op te zoeken. De avond duurde voor mij net een uurtje te kort ;-)
Volgende editie hoop ik er zeker weer bij te zijn.
Tot Zumba, waar dan ook!
Georganiseerd door Adam Natadiningrat https://www.facebook.com/events/675345249270813/
Samen met Bianca H. Zumba vriendin sinds jaren naar de sporthal van Leidscheveen gereden. Minimaal verkleed want ik voel mij er niet prettig bij en Bianca had er gewoon ff geen zin in :-)
Wij waren vroeg en het was nog niet erg druk. Achteraf bleek dat op deze datum overal wel een Halloween feest gaande was en ja dan lever je al snel bezoek in.
Maar niet getreurd. We hadden er zin in en genoten vooraf al van veel prachtig geschminkte en in Halloween sfeer omgetoverde bezoekers.
De 1 nog onsmakelijker dan de ander Grinnik.
De Line up was bekend en voor een deel inmiddels ook voor mij.
Adam opende het feest met zijn welkomstwoord en samen met zijn 24FIT crew zette hij een openingsact neer die fantastisch was! Alom verbazing, hilariteit en natuurlijk dansen!!!!
Vervolgens betrad onze eigen Zumba Halloween Queen Mati Tissert Ferrer het podium om weer een waanzinnige choreo met ons te delen. Natuurlijk geheel in de sfeer en het Halloween thema van deze avond.
Ayu en ik werden vervolgens op het podium geroepen en onder leiding van Mati dansten we op de muziek van Shaky Shaky by Daddy Yankee en Tumbammurallas. Ik achter Mati en de feiten aan LOL want het eerste nummer 3x en Tambammuralles slechts 1 x. We eindigden in de zaal in een grote deinende cirkel. Zo bouw je meteen een heerlijke sfeer!
Prachtig mooi trouwens om vanaf het podium die deinende groep Zombies en andere bloederige en meer of minder creepy figuren te zien!
Daarna volgden alle instructeurs elkaar in rap tempo op..rap tempo met name choreografisch!
De avond vloog voorbij, soms wilde ik even pauzeren maar ja dat kwam er weer een heerlijk nummer van bv. met Jean-Paul Joseph of Rouche Ro en dan blijf ik niet aan de kant hangen.
Alle denkbare dansstijlen zijn wel ongeveer voorbij gekomen en een enkele laat ik rustig links liggen terwijl ik rechts even een praatje maak ;-)
De afsluiting was net zo leuk als de opening en dan is het echt tijd om in te pakken en rustig aan de auto weer op te zoeken. De avond duurde voor mij net een uurtje te kort ;-)
Volgende editie hoop ik er zeker weer bij te zijn.
Tot Zumba, waar dan ook!
zaterdag 29 oktober 2016
To be a medium or not to be a medium
Na vele jaren regelmatig "dingen" te zien, te horen of te voelen waar ik nooit een rationele verklaring voor kon vinden en steeds meer vragen kreeg die begonnen met "wat doe zie of voel ik nou precies" wilde ik meer weten en ontdekken maar ja... hoe? Ooit was mij verteld door een hoog sensitieve persoon dat ik meer kon waarnemen en voelen dan ik zelf wist/besefte maar ook dat ik dit niet via boekenwijsheid moest gaan ontwikkelen maar de natuur of in dit geval eerder de spirituele wereld zijn gang moest laten gaan.
En dat deed ik ook gedurende al die jaren. Het gebeurde of er gebeurde niks.
Soms kon ik iemand van hoofdpijn af helpen, een boodschap doorgeven van een overleden persoon (ik wist nooit wie het was maar kon de persoon tot in detail beschrijven) of eenvoudig een handvat aanreiken waardoor men weer verder kon of juist even moest stoppen.
Tot ik vorig jaar (2015) een uitnodiging kreeg van een vriendin of ik ook bij een medium consult aanwezig wilde zijn? Ik voelde meteen dat dit goed zat en zei dus zonder aarzeling ja.
Ik besloot een vriendinnetje mee te vragen waarvan ik wist dat zij geïnteresseerd was.
Zo gezegd zo gedaan
Tijdens deze bewuste avond kwamen voor het eerst sinds hun overlijden mijn beide ouders "binnen".
Eerst pa, zoals altijd en even later ook ma.
Het medium wist beiden zo precies te omschrijven dat de mensen die mijn ouders ook hebben gekend alleen maar instemmend konden knikken en vol verbazing luisterden.
Wat was het mooi, ontroerend verrassend en wat kreeg ik veel bevestiging en antwoorden.
Niet veel later ontdekte ik de website van het bewuste medium en las dat er een cursus/training mediumschap voor beginners werd gegeven. Ik heb mij snel opgegeven en in januari van dit jaar (2016) gedurende 10 dagdelen mocht ik ontdekken wat ik kan, waar mijn kracht en kwetsbaarheid zit. Ik heb gewerkt met foto's, voorwerpen, geblinddoekt, met kleuren en technieken aangereikt gekregen. Mijn zelfvertrouwen wat betreft deze bijzondere wereld is enorm gegroeid.
Maar ook de vraag....Wat wil ik er eigenlijk mee..en wat niet?
Tijdens de training was ik enorm gretig en soms erg ongeduldig, ik wilde meer, steeds meer. Maar alles heeft tijd nodig. En dan leer je meer en nog meer....oke, en dan?
Na de afsluiting van deze training heb ik dus bewust een periode afstand genomen. Vrijwel alle spirituele ramen en deuren gesloten. Slechts 3 personen liet ik toe op spiritueel niveau en daar heb ik veel voor mogen doen en zeker ook veel door geleerd.
Ik weet nu zeker dat ik wat betreft trainingen niet meer verder wil. Ik heb een uitstekende basis meegekregen en alles wat ik verder nog mag leren zal komen op dezelfde natuurlijke weg als voorheen. Ik weet nu wat ermee te doen.
Mijn ouders en mijn grootvader zijn altijd bij mij, zij helpen mij als ik dat vraag.
Ik heb geleerd te vertrouwen op de beelden, de woorden en de personen die ik door krijg zelfs al zeggen ze de persoon om wie het gaat in eerste instantie niets. De antwoorden en de invulling komen over het algemeen vrij snel.
Mijn intuïtie en mijn raam naar de spirituele wereld kan ik openen als ik daar zelf voor kies..
Ik ben zeker niet van plan mijn "gave" commercieel in te zetten want het is een bijzonder stukje "gereedschap" wat mij in staat stelt van tijd tot tijd iemand te mogen helpen en dat wil ik zuiver puur en integer houden.
En dat deed ik ook gedurende al die jaren. Het gebeurde of er gebeurde niks.
Soms kon ik iemand van hoofdpijn af helpen, een boodschap doorgeven van een overleden persoon (ik wist nooit wie het was maar kon de persoon tot in detail beschrijven) of eenvoudig een handvat aanreiken waardoor men weer verder kon of juist even moest stoppen.
Tot ik vorig jaar (2015) een uitnodiging kreeg van een vriendin of ik ook bij een medium consult aanwezig wilde zijn? Ik voelde meteen dat dit goed zat en zei dus zonder aarzeling ja.
Ik besloot een vriendinnetje mee te vragen waarvan ik wist dat zij geïnteresseerd was.
Zo gezegd zo gedaan
Tijdens deze bewuste avond kwamen voor het eerst sinds hun overlijden mijn beide ouders "binnen".
Eerst pa, zoals altijd en even later ook ma.
Het medium wist beiden zo precies te omschrijven dat de mensen die mijn ouders ook hebben gekend alleen maar instemmend konden knikken en vol verbazing luisterden.
Wat was het mooi, ontroerend verrassend en wat kreeg ik veel bevestiging en antwoorden.
Niet veel later ontdekte ik de website van het bewuste medium en las dat er een cursus/training mediumschap voor beginners werd gegeven. Ik heb mij snel opgegeven en in januari van dit jaar (2016) gedurende 10 dagdelen mocht ik ontdekken wat ik kan, waar mijn kracht en kwetsbaarheid zit. Ik heb gewerkt met foto's, voorwerpen, geblinddoekt, met kleuren en technieken aangereikt gekregen. Mijn zelfvertrouwen wat betreft deze bijzondere wereld is enorm gegroeid.
Maar ook de vraag....Wat wil ik er eigenlijk mee..en wat niet?
Tijdens de training was ik enorm gretig en soms erg ongeduldig, ik wilde meer, steeds meer. Maar alles heeft tijd nodig. En dan leer je meer en nog meer....oke, en dan?
Na de afsluiting van deze training heb ik dus bewust een periode afstand genomen. Vrijwel alle spirituele ramen en deuren gesloten. Slechts 3 personen liet ik toe op spiritueel niveau en daar heb ik veel voor mogen doen en zeker ook veel door geleerd.
Ik weet nu zeker dat ik wat betreft trainingen niet meer verder wil. Ik heb een uitstekende basis meegekregen en alles wat ik verder nog mag leren zal komen op dezelfde natuurlijke weg als voorheen. Ik weet nu wat ermee te doen.
Mijn ouders en mijn grootvader zijn altijd bij mij, zij helpen mij als ik dat vraag.
Ik heb geleerd te vertrouwen op de beelden, de woorden en de personen die ik door krijg zelfs al zeggen ze de persoon om wie het gaat in eerste instantie niets. De antwoorden en de invulling komen over het algemeen vrij snel.
Mijn intuïtie en mijn raam naar de spirituele wereld kan ik openen als ik daar zelf voor kies..
Ik ben zeker niet van plan mijn "gave" commercieel in te zetten want het is een bijzonder stukje "gereedschap" wat mij in staat stelt van tijd tot tijd iemand te mogen helpen en dat wil ik zuiver puur en integer houden.
vrijdag 28 oktober 2016
Zumbaaa
Mag natuurlijk niet ontbreken in dit stukje van mijn wereld.
Wanneer begon het toch ook alweer?
In 2010 om precies te zijn.
Nadat mijn moeder in 2009 is overleden en ik nog een poosje door was blijven gaan als vrijwilligster op haar afdeling (afscheid nemen doe je op je eigen manier) besloot ik een soort sabattical in te lassen.
Rouwen en verwerken wat nog niet was gedaan tot nu toe. Ik heb in de jaren dat ik voor pa en ma zorgde door het schrijven veel kunnen verwerken, ook een rouwproces toegelaten maar er waren toch was losse eindjes waar ik nu aan toe kwam.
Maar goed..er moest het nodige gedaan en gedacht worden, afgesloten letterlijk en figuurlijk en van lieverlee ga je toch eens bedenken hoe verder?
Cody, onze OudDuitseHerder werd ook oud(er) dus de wandelingen korter.
Maar goed..ik wilde in het kader van goed voor mezelf blijven zorgen iets met sport gaan doen. Maar ja ...wat?
Behalve een aantal jaren als hondentrainer druk zijn waarbij je echt wel de nodige meters maakt had ik in geen 30 jaar (of langer?) serieus een sportschool bezocht..
Via een buurvrouw in onze wijk kwam ik terecht bij het sportinstituut te Pijnacker waar Rinus de scepter zwaaide en nog veel meer.
Ik dacht...fitness?? Judo of karate trok mij toch niet echt. Ingeschreven, sportbroek gescoord en daar gan je dan..om na pakweg 4 maanden in stilte maar van binnen gillend de sportzaal te verlaten,,,Fitness werd em dus niet.
Totale demotivatie. \maar ja wat nu?
Dezelfde buurvrouw gaf ook les, in bewegen op muziek, oke dat leek mij wel wat en dat was ook best wel wat. Heb het een aantal maanden met veel plezier gedaan tot zij door een blessure niet verder kon.
Er kwam een invaldocente. Oke, geen probleem..deze docente gaf al snel aan geen body shape maar Zumba les te geven. Na 3 weken was ik om. Dit was wat ik wilde!
In overleg besloten dat ik de eerste periode in de start to dance les mijn conditie zou gaan verbeteren. Dat beviel prima. Veel Salsa-merenque-bachata-cumbia basis techniek en wat StreetDance..oke buiten mijn comfortzone maar wel leuk. Het eerste dans uur was een feit..Goh wat was dat genieten! Van lieverlee 4 lesuren per week dansend sporten of sportend dansen?
Maakte mij niet uit als ik maar kon swingen.
Onze docente ging voor zichzelf beginnen op 2 locaties en velen ging met haar mee zo ook ondergetekende.
In de loop der tijd en jaren kwamen er nog wat uren bij, werd mij gevraagd om zelf een basis techniekles te gaan geven en nam ik in de reguliere lesuren de warming up en de coolingdown voor mijn rekening. En soms nam ik een lesuur over als dat nodig was. Ik voerde ook de nodige taken achter de schermen uit gewoon omdat ik dat erg leuk vond om te doen.
Ook in sportcentrum de Viergang werd lekker gedanst op de woensdagochtend en de donderdagavond. Uiteindelijk heb ik in 2014 besloten dat het tijd werd om te gaan en ik een andere weg in wilde en ben ik bij andere Zumba docentes gaan dansen. Ik dans dus alweer geruime tijd bij Patricia Gonzalez, Mati Tissert en sinds kort ook vast bij Mouna Oost. Op 2 locaties wel te verstaan want Sansi in Nootdorp mag mij ook tot vaste klant rekenen. Soms wordt er een beetje geschakeld om de balans te behouden qua uren, onkosten en energie. Heb ik voorkeur? Ja voor alle 3! hahaha Niet te vergelijken met elkaar. De 1 is danstechnisch en que beleving een absolute topper, de ander heeft de energie en de power die ik geweldig vind en de derde een heerlijke stijl plus een flinke dosis humor. Ik voel me bij alle 3 volledig happy en dan heb ik het nog niet over de diverse invallers, stuk voor stuk ervaren Zumba instructeurs die ik in de vakantie periode mag meemaken zoals Renate Nijland, Jean Paul en Patricia Wilkes. Ook zonder uitzondering met hun eigen unieke stijl en identiteit. Ik ben een beetje all-round fan geworden hahahaha
Ik leer en ontwikkel en groei dus nog steeds...en das precies wat ik zoek en wil. Ik wil mezelf blijven verbeteren en blijven uitdagen. En in de lesuren die ik zo nu en dan mag invallen bij Patricia Gonzalez kan ik weer veel van het geleerde kwijt :-) Ik ben een absolute fan van Latin en Reggaeton.
Van Marc Anthony tot Carlos vives en van Alejandro Sanz tot Wisin en Daddy Yankee.
Ja, je kan gerust stellen dat Zumba/Latin de nieuwe passie in mijn leven is geworden. Ik probeer dan ook zoveel mogelijk uren te pakken. Nog goed voor de gezondheid ook!
En je leert veel nieuwe en leuke mensen kennen. Mijn Zumba zusje Greetje bijvoorbeeld, de buuffies uit Nootdorp ook zo'n heerlijk stel. LindaV. Yvonne, Annelies, Frances niet te vergeten! En in Pijnacker Jeannette, Kelly en Marja en Vera plus nog een stel oudgedienden uit mijn vorige Zumba leven die ik nu regelmatig weer opnieuw tegenkom. Zo leuk!
Ik leef mij leven zo goed mogelijk en Zumba maakt daar een flink deel van uit en dat hoop ik nog heel lang te mogen blijven doen.
Wanneer begon het toch ook alweer?
In 2010 om precies te zijn.
Nadat mijn moeder in 2009 is overleden en ik nog een poosje door was blijven gaan als vrijwilligster op haar afdeling (afscheid nemen doe je op je eigen manier) besloot ik een soort sabattical in te lassen.
Rouwen en verwerken wat nog niet was gedaan tot nu toe. Ik heb in de jaren dat ik voor pa en ma zorgde door het schrijven veel kunnen verwerken, ook een rouwproces toegelaten maar er waren toch was losse eindjes waar ik nu aan toe kwam.
Maar goed..er moest het nodige gedaan en gedacht worden, afgesloten letterlijk en figuurlijk en van lieverlee ga je toch eens bedenken hoe verder?
Cody, onze OudDuitseHerder werd ook oud(er) dus de wandelingen korter.
Maar goed..ik wilde in het kader van goed voor mezelf blijven zorgen iets met sport gaan doen. Maar ja ...wat?
Behalve een aantal jaren als hondentrainer druk zijn waarbij je echt wel de nodige meters maakt had ik in geen 30 jaar (of langer?) serieus een sportschool bezocht..
Via een buurvrouw in onze wijk kwam ik terecht bij het sportinstituut te Pijnacker waar Rinus de scepter zwaaide en nog veel meer.
Ik dacht...fitness?? Judo of karate trok mij toch niet echt. Ingeschreven, sportbroek gescoord en daar gan je dan..om na pakweg 4 maanden in stilte maar van binnen gillend de sportzaal te verlaten,,,Fitness werd em dus niet.
Totale demotivatie. \maar ja wat nu?
Dezelfde buurvrouw gaf ook les, in bewegen op muziek, oke dat leek mij wel wat en dat was ook best wel wat. Heb het een aantal maanden met veel plezier gedaan tot zij door een blessure niet verder kon.
Er kwam een invaldocente. Oke, geen probleem..deze docente gaf al snel aan geen body shape maar Zumba les te geven. Na 3 weken was ik om. Dit was wat ik wilde!
In overleg besloten dat ik de eerste periode in de start to dance les mijn conditie zou gaan verbeteren. Dat beviel prima. Veel Salsa-merenque-bachata-cumbia basis techniek en wat StreetDance..oke buiten mijn comfortzone maar wel leuk. Het eerste dans uur was een feit..Goh wat was dat genieten! Van lieverlee 4 lesuren per week dansend sporten of sportend dansen?
Maakte mij niet uit als ik maar kon swingen.
Onze docente ging voor zichzelf beginnen op 2 locaties en velen ging met haar mee zo ook ondergetekende.
In de loop der tijd en jaren kwamen er nog wat uren bij, werd mij gevraagd om zelf een basis techniekles te gaan geven en nam ik in de reguliere lesuren de warming up en de coolingdown voor mijn rekening. En soms nam ik een lesuur over als dat nodig was. Ik voerde ook de nodige taken achter de schermen uit gewoon omdat ik dat erg leuk vond om te doen.
Ook in sportcentrum de Viergang werd lekker gedanst op de woensdagochtend en de donderdagavond. Uiteindelijk heb ik in 2014 besloten dat het tijd werd om te gaan en ik een andere weg in wilde en ben ik bij andere Zumba docentes gaan dansen. Ik dans dus alweer geruime tijd bij Patricia Gonzalez, Mati Tissert en sinds kort ook vast bij Mouna Oost. Op 2 locaties wel te verstaan want Sansi in Nootdorp mag mij ook tot vaste klant rekenen. Soms wordt er een beetje geschakeld om de balans te behouden qua uren, onkosten en energie. Heb ik voorkeur? Ja voor alle 3! hahaha Niet te vergelijken met elkaar. De 1 is danstechnisch en que beleving een absolute topper, de ander heeft de energie en de power die ik geweldig vind en de derde een heerlijke stijl plus een flinke dosis humor. Ik voel me bij alle 3 volledig happy en dan heb ik het nog niet over de diverse invallers, stuk voor stuk ervaren Zumba instructeurs die ik in de vakantie periode mag meemaken zoals Renate Nijland, Jean Paul en Patricia Wilkes. Ook zonder uitzondering met hun eigen unieke stijl en identiteit. Ik ben een beetje all-round fan geworden hahahaha
Ik leer en ontwikkel en groei dus nog steeds...en das precies wat ik zoek en wil. Ik wil mezelf blijven verbeteren en blijven uitdagen. En in de lesuren die ik zo nu en dan mag invallen bij Patricia Gonzalez kan ik weer veel van het geleerde kwijt :-) Ik ben een absolute fan van Latin en Reggaeton.
Van Marc Anthony tot Carlos vives en van Alejandro Sanz tot Wisin en Daddy Yankee.
Ja, je kan gerust stellen dat Zumba/Latin de nieuwe passie in mijn leven is geworden. Ik probeer dan ook zoveel mogelijk uren te pakken. Nog goed voor de gezondheid ook!
En je leert veel nieuwe en leuke mensen kennen. Mijn Zumba zusje Greetje bijvoorbeeld, de buuffies uit Nootdorp ook zo'n heerlijk stel. LindaV. Yvonne, Annelies, Frances niet te vergeten! En in Pijnacker Jeannette, Kelly en Marja en Vera plus nog een stel oudgedienden uit mijn vorige Zumba leven die ik nu regelmatig weer opnieuw tegenkom. Zo leuk!
Ik leef mij leven zo goed mogelijk en Zumba maakt daar een flink deel van uit en dat hoop ik nog heel lang te mogen blijven doen.
woensdag 26 oktober 2016
marktdag
Voor mij sinds jaar en dag een geliefde plek om alleen of bijvoorbeeld samen met buuf en vriendin Anneke ons rondje te maken.
De slager, groenteboer, soms kleding, kip, kaas, brood en veel koek kraam (sla ik nu braaf over), vaak een gezellige babbel met de marktkooplui afijn..wij vermaken ons daar altijd wel. Vandaag dus een solo rondje Pijnacker Delfgauw.
Eerst naar de Karwei want daar lag een pakketje op mij te wachten en daarna snel terug via Delfgauw naar Pijnacker. O ja, de PLUS super is vandaag heropend..de groene ballonnen waren al van grote afstand te zien, wel gezellig en feestelijk om zo Pijnacker in te tuffen.
Allereerst naar de flappentap want ja, ik betaal nog steeds graag contant.
Door naar de vleeskraam om mijn voorraadje vers en vooral rund en kip in te slaan.
Inclusief een paar gepaneerde schnitzels jaja ik weet het die passen eigenlijk niet in mijn nieuwe lifestyle maar ik maak voor sommige producten een uitzondering, gewoon om het leuk te houden en wie weet zeg ik over een jaar wel...laat voortaan maar!
Ik wilde na mijn vleesmissie eigenlijk door naar de Vitastore maar mijn oog viel ineens op een enorme kraam die er natuurlijk al jaren staat...hmmm? puur natuur, biologisch en nog meer..toch maar eens rondkijken daar.
Wauw...vrijwel alles wat ik nu gebruik aan gezond, suikervrij/beperkt en langzame koolhydraten is daar dus wel te vinden.
Dus ik ging 10 minuten later zo blij als een kind die bij de Italiaan een ijsje mocht kiezen weer verder :-) en door naar de paprika's bramen en mandarijnen.
Ik kom nu wel een paar goed afsluitbare doosjes en busjes te kort..luxe probleem.
De slager, groenteboer, soms kleding, kip, kaas, brood en veel koek kraam (sla ik nu braaf over), vaak een gezellige babbel met de marktkooplui afijn..wij vermaken ons daar altijd wel. Vandaag dus een solo rondje Pijnacker Delfgauw.
Eerst naar de Karwei want daar lag een pakketje op mij te wachten en daarna snel terug via Delfgauw naar Pijnacker. O ja, de PLUS super is vandaag heropend..de groene ballonnen waren al van grote afstand te zien, wel gezellig en feestelijk om zo Pijnacker in te tuffen.
Allereerst naar de flappentap want ja, ik betaal nog steeds graag contant.
Door naar de vleeskraam om mijn voorraadje vers en vooral rund en kip in te slaan.
Inclusief een paar gepaneerde schnitzels jaja ik weet het die passen eigenlijk niet in mijn nieuwe lifestyle maar ik maak voor sommige producten een uitzondering, gewoon om het leuk te houden en wie weet zeg ik over een jaar wel...laat voortaan maar!
Ik wilde na mijn vleesmissie eigenlijk door naar de Vitastore maar mijn oog viel ineens op een enorme kraam die er natuurlijk al jaren staat...hmmm? puur natuur, biologisch en nog meer..toch maar eens rondkijken daar.
Wauw...vrijwel alles wat ik nu gebruik aan gezond, suikervrij/beperkt en langzame koolhydraten is daar dus wel te vinden.
Dus ik ging 10 minuten later zo blij als een kind die bij de Italiaan een ijsje mocht kiezen weer verder :-) en door naar de paprika's bramen en mandarijnen.
Ik kom nu wel een paar goed afsluitbare doosjes en busjes te kort..luxe probleem.
Zoetekauw
Vooral manlief valt in deze categorie.
Toch neem ik hem ook deels met mij mee in mijn suiker beperkte avontuur.
Verder laat ik hem in zijn waarde en op gewicht... en bepaald hij zelf wat hij wel of echt niet wil laten staan of juist eten.
Neem bijvoorbeeld de tussendoor repen. Voor mijn wederhelft een geweldige oplossing als "ik haat ontbijt"persoon. Ik haalde de repen bij diverse supermarkten en dan natuurlijk die met fruit erin want dacht ik, dat is tenminste ook nog een beetje gezond.
Ehm..tot ik de achterkant eens beter ging lezen, de ingredienten zag en mij rot schrok van de hoeveelheid verkeerde koolhydraten EN suikers!!! We kunnen allemaal wel eens wat meer energie gebruiken en tot ons nemen maar dit is echt van de gekke. Dus hupp..de oude repen snel opgemaakt en vervangen door de (betere) granen raw fruit en noten repen. Bevatten in elk geval de helft van de enorme hoeveelheid verborgen suikers.
Dus ik ben nu ook bezig met het zelf maken van lekkere tussendoor repen met alleen maar gezond en toegestaan spul.
Zoals vanmiddag dus...er staan repen met als basis pindakaas...ja echt! op de planning.
Ben reuze benieuwd naar het resultaat.
Nou dag, Ik ben bakken!!
Toch neem ik hem ook deels met mij mee in mijn suiker beperkte avontuur.
Verder laat ik hem in zijn waarde en op gewicht... en bepaald hij zelf wat hij wel of echt niet wil laten staan of juist eten.
Neem bijvoorbeeld de tussendoor repen. Voor mijn wederhelft een geweldige oplossing als "ik haat ontbijt"persoon. Ik haalde de repen bij diverse supermarkten en dan natuurlijk die met fruit erin want dacht ik, dat is tenminste ook nog een beetje gezond.
Ehm..tot ik de achterkant eens beter ging lezen, de ingredienten zag en mij rot schrok van de hoeveelheid verkeerde koolhydraten EN suikers!!! We kunnen allemaal wel eens wat meer energie gebruiken en tot ons nemen maar dit is echt van de gekke. Dus hupp..de oude repen snel opgemaakt en vervangen door de (betere) granen raw fruit en noten repen. Bevatten in elk geval de helft van de enorme hoeveelheid verborgen suikers.
Dus ik ben nu ook bezig met het zelf maken van lekkere tussendoor repen met alleen maar gezond en toegestaan spul.
Zoals vanmiddag dus...er staan repen met als basis pindakaas...ja echt! op de planning.
Ben reuze benieuwd naar het resultaat.
Nou dag, Ik ben bakken!!
dinsdag 25 oktober 2016
Ik heb er 1
Een tandarts..
En dat is niet altijd zo geweest.
Ja, vroeger als kind natuurlijk. De schooltandarts en de, zoals wij het noemden, de "echte".
Eigenlijk nooit een probleem behalve dat ene vervelende akkefietje toen ik een jaar of 7 was..de schooltandarts was nog niet eens echt in beeld.
Maar die storm wel..Ik woonde destijds met mijn ouders in Delft op het Landmeterpad nr.18.
Gezellig portiek, leuke portiekvriendinnetjes en met slecht weer wisten wij ons daar prima te vermaken.
De poppen, poppenwagens, blokken, stoeltjes, kleden en dekens waren onze rekwisieten waarmee wij onze wereld vorm gaven en urenlang ons rollenspel speelden.
Tot die ene herfstdag. Het was vrij koud en het stormde, steeds harder.
We hadden de waarschuwing van onze moeders in de oren geknoopt/ "denk eraan, je gaat NIET naar buiten!".
Dat ging heel lang heel goed tot 1 van mijn buurmeisjes begon met uitdagen. Wie durft er naar buiten? wie durft...?
Ik was nooit een echte held, eerder een beetje onzeker en dit was mijn kans om te bewijzen hoe stoer ik was. Dus ik flapte eruit..Ik durf wel hoor. De andere meisjes keken mij verschrikt en verbaasd aan..ZIJ?! Durft zij dat echt. Nee natuurlijk niet, maar ik moest nu wel. Na even aarzelen trok ik de portiekdeur open en.....de rest is verleden tijd en een zwarte vlek in mijn geheugen.
Ik ben in die storm, windkracht 12. tegen een betonnen paaltje aangelopen/gevlogen en bewusteloos verderop terecht gekomen. In die jaren was onze flat ook de rand van Delft..dus een boer met kruiwagen, destijds een heel normaal iets, die zich blijkbaar ook buiten waagde, heeft mij gevonden, in de kruiwagen gehesen en blijkbaar uitgevogeld waar dit vogeltje thuis hoorde.
Hersenschudding, (definitieve) tand met wortel en al foetsie, bont en blauw oog en de schrik van mijn leven.
Samen met ma naar de tandarts de volgende dag. De beste man stelde voor om eerst de tand te gaan zoeken....
Nou die zal ooit ergens zijn opgegraven toen de rest van Delft werd opgebouwd en nu ergens een korreltje in een muur of fundering zijn.
Die tand is vervangen door een voor die tijd revolutionair hekwerk wat bestond uit een neptandje, een kunststofplaatje met haakjes en een beugel voor mijn bovengebitje en een schroef in het plaatje die elk halfjaar werd bijgedraaid want mijn eethoekje was immers nog volop in de groei.
Dat ging allemaal vrij geruisloos, je weet op den duur niet beter en het stond best wel stoer zo een balkonhekkie in mijn bekkie.
Ik was 15 en moest naar de echte tandarts, verdorie..er moest worden geboord. Verdoving werd toegediend maar ik voelde alles nog?? Ma zei het nog..Mijn dochter voelt nog steeds de kies en de rest. Onzin vond de tandarts en hij begon zijn sloop en vul werk. Ik ging door de grond en weer terug.
Na de behandeling stond 1 ding vast. Hier kwam ik NOOIT meer.
3 dagen met een gezwollen beurs en zeer bekkie op de bank rondgehangen.
Mijn latere en omdat het echt moest avonturen bij de tandarts komen ongetwijfeld nog wel eens als blog terug.
Voor nu keer ik even terug naar het heden want ik ben heel moedig geweest en reuze trots op mezelf!
In mijn 61ste levensjaar ben ik alleen en zelfstandig het traject van een "klikgebit" ingestapt.
Het klikken zegt zoveel als de wijze van bevestigen en geen illegale broddel en roddel.
Fase 1 en fase 2 zijn ondergaan en doorstaan. Het toedienen van de verdoving is zonder twijfel het meest vervelende.
Ik ben trots om mezelf want het gaat nog steeds goed. Ondanks een lichte vorm van de bibbers telkens als ik plaats neem op die ene stoel.
De specialist, implantoloog, sloper..of hoe je het wilt noemen is een joviale vrolijke en positieve vent die elke patiënt verbaal nog door een wortelkanaalbehandeling of in mijn geval...de 4 fases van een implantaten ntraject door kletst. Ik kan er niet tegenop. Gelukkig maar! Onder mijn toch redelijk versleten onder eethoekje bevinden zich nu 2 nepwortels die boven mijn onderkaak uit piepen met 2 glanzende (titaan geloof ik) kapjes. Mijn gloed nieuwe eethoekje, happertje of eetschuurdeurtjes (wie kent andere duidingen) worden nog opgemeten, opgebouwd, de tandjes mag ik weer zelf uitkiezen en de stand ook..er moet wel iets worden gecorrigeerd weet ik nu, En daarna mag ik weer een jaar of vijf stralend door het leven.
En dat is niet altijd zo geweest.
Ja, vroeger als kind natuurlijk. De schooltandarts en de, zoals wij het noemden, de "echte".
Eigenlijk nooit een probleem behalve dat ene vervelende akkefietje toen ik een jaar of 7 was..de schooltandarts was nog niet eens echt in beeld.
Maar die storm wel..Ik woonde destijds met mijn ouders in Delft op het Landmeterpad nr.18.
Gezellig portiek, leuke portiekvriendinnetjes en met slecht weer wisten wij ons daar prima te vermaken.
De poppen, poppenwagens, blokken, stoeltjes, kleden en dekens waren onze rekwisieten waarmee wij onze wereld vorm gaven en urenlang ons rollenspel speelden.
Tot die ene herfstdag. Het was vrij koud en het stormde, steeds harder.
We hadden de waarschuwing van onze moeders in de oren geknoopt/ "denk eraan, je gaat NIET naar buiten!".
Dat ging heel lang heel goed tot 1 van mijn buurmeisjes begon met uitdagen. Wie durft er naar buiten? wie durft...?
Ik was nooit een echte held, eerder een beetje onzeker en dit was mijn kans om te bewijzen hoe stoer ik was. Dus ik flapte eruit..Ik durf wel hoor. De andere meisjes keken mij verschrikt en verbaasd aan..ZIJ?! Durft zij dat echt. Nee natuurlijk niet, maar ik moest nu wel. Na even aarzelen trok ik de portiekdeur open en.....de rest is verleden tijd en een zwarte vlek in mijn geheugen.
Ik ben in die storm, windkracht 12. tegen een betonnen paaltje aangelopen/gevlogen en bewusteloos verderop terecht gekomen. In die jaren was onze flat ook de rand van Delft..dus een boer met kruiwagen, destijds een heel normaal iets, die zich blijkbaar ook buiten waagde, heeft mij gevonden, in de kruiwagen gehesen en blijkbaar uitgevogeld waar dit vogeltje thuis hoorde.
Hersenschudding, (definitieve) tand met wortel en al foetsie, bont en blauw oog en de schrik van mijn leven.
Samen met ma naar de tandarts de volgende dag. De beste man stelde voor om eerst de tand te gaan zoeken....
Nou die zal ooit ergens zijn opgegraven toen de rest van Delft werd opgebouwd en nu ergens een korreltje in een muur of fundering zijn.
Die tand is vervangen door een voor die tijd revolutionair hekwerk wat bestond uit een neptandje, een kunststofplaatje met haakjes en een beugel voor mijn bovengebitje en een schroef in het plaatje die elk halfjaar werd bijgedraaid want mijn eethoekje was immers nog volop in de groei.
Dat ging allemaal vrij geruisloos, je weet op den duur niet beter en het stond best wel stoer zo een balkonhekkie in mijn bekkie.
Ik was 15 en moest naar de echte tandarts, verdorie..er moest worden geboord. Verdoving werd toegediend maar ik voelde alles nog?? Ma zei het nog..Mijn dochter voelt nog steeds de kies en de rest. Onzin vond de tandarts en hij begon zijn sloop en vul werk. Ik ging door de grond en weer terug.
Na de behandeling stond 1 ding vast. Hier kwam ik NOOIT meer.
3 dagen met een gezwollen beurs en zeer bekkie op de bank rondgehangen.
Mijn latere en omdat het echt moest avonturen bij de tandarts komen ongetwijfeld nog wel eens als blog terug.
Voor nu keer ik even terug naar het heden want ik ben heel moedig geweest en reuze trots op mezelf!
In mijn 61ste levensjaar ben ik alleen en zelfstandig het traject van een "klikgebit" ingestapt.
Het klikken zegt zoveel als de wijze van bevestigen en geen illegale broddel en roddel.
Fase 1 en fase 2 zijn ondergaan en doorstaan. Het toedienen van de verdoving is zonder twijfel het meest vervelende.
Ik ben trots om mezelf want het gaat nog steeds goed. Ondanks een lichte vorm van de bibbers telkens als ik plaats neem op die ene stoel.
De specialist, implantoloog, sloper..of hoe je het wilt noemen is een joviale vrolijke en positieve vent die elke patiënt verbaal nog door een wortelkanaalbehandeling of in mijn geval...de 4 fases van een implantaten ntraject door kletst. Ik kan er niet tegenop. Gelukkig maar! Onder mijn toch redelijk versleten onder eethoekje bevinden zich nu 2 nepwortels die boven mijn onderkaak uit piepen met 2 glanzende (titaan geloof ik) kapjes. Mijn gloed nieuwe eethoekje, happertje of eetschuurdeurtjes (wie kent andere duidingen) worden nog opgemeten, opgebouwd, de tandjes mag ik weer zelf uitkiezen en de stand ook..er moet wel iets worden gecorrigeerd weet ik nu, En daarna mag ik weer een jaar of vijf stralend door het leven.
Suiker?
Dinsdag 25-10-2016.
Ik ben alweer aan de 3de week begonnen van een nieuwe kijk op eten/koolhydraten/suikers.
Wat heeft mij deze ervaring gebracht?
Daarvoor moet ik ook weer een stukje terug, niet schrikken, dit keer maar 3 weken!
Het begon met de start van de laatste suikerchallenge.
Een initiatief van sportcentrum de Viergang te Pijnacker waar ik al een aantal jaren de nodige Zumba meters heb liggen.
Deze challenge wordt al jaren georganiseerd maar eigenlijk lette ik er nooit op. Ik ging er letterlijk aan voorbij. Maar deze keer niet. Ik werd nieuwsgierig? waarom nu wel en voorheen niet? Ik voel mij goed, ik zit lekker in mijn redelijk grote velletje, ik heb energie voor tig (tot wanhoop van sommigen....en vermaak van anderen)
Maar toch..het kan blijkbaar altijd beter.
Ik heb mij opgegeven, niet wetend dat ik op de stoep van een totaal nieuwe levensfase zou belanden.
Deze stoep bevond zich in het sportcentrum.
Wegen, meten en testen.
En dat meten was em..de bloeddruk. Ik zal jullie de opbouwende details besparen maar mijn bloeddruk bleek dus abnormaal hoog te zijn tot mijn en hun grote verbazing en
Hij bleef ook belachelijk hoog. Tijd om in actie te komen.
Via de huisarts een 24uur meting gedaan, meteen een afspraak bij de huisarts (positief en opbouwend) en dan sta je op maandag buiten met het recept voor een pilletje en het voornemen om 1 en ander om te gooien.
Die bloeddruk moet dus omlaag en ook mijn cholesterol mag een stukje naar beneden en mijn suikerwaarde is iets verhoogd. Genoeg voor mij om de suikerchallenge met andere ogen te bekijken en te beleven.
Ik ging er zonder verwachting in..nieuwsgierig ja, wat is suiker, waar zit het in en wat doet ut..
2 weken en 2 dagen verder ziet mijn voorraad en kruidenkast er heel anders uit, is mijn eetpatroon al voor een deel veranderd, ben ik nog steeds bezig met schakelen van verkeerde naar de goede producten. En neem ik ook rustig de tijd om bepaalde producten op te maken en er de betere voor te gaan gebruiken. Het hoeft allemaal niet in 1 maand te gebeuren als het maar gebeurd.
Ik lees etiketten met en zonder bril, bestel hier en koop daar. Ik experimenteer en deel met anderen die interesse hebben.
Nee, een dieet volgen is niks voor TT. Laat mij maar rustig en met een eerlijke kritische blik naar mezelf uitvogelen waar ik mezelf kan verbeteren.
En wie weet lukt het mij uiteindelijk ook nog om van XXL naar XL te krimpen! Niet omdat het moet(ja eigenlijk ook weer wel) maar vooral omdat het beter zou zijn voor TT.
Aangezien mijn planning is om minimaal 93 te worden op de best mogelijke en vitale manier en ik zelf elke dag mag kiezen om mijn leven optimaal te leven en met zoveel mogelijk plezier kies ik ervoor om ervoor te gaan.
Ik ben alweer aan de 3de week begonnen van een nieuwe kijk op eten/koolhydraten/suikers.
Wat heeft mij deze ervaring gebracht?
Daarvoor moet ik ook weer een stukje terug, niet schrikken, dit keer maar 3 weken!
Het begon met de start van de laatste suikerchallenge.
Een initiatief van sportcentrum de Viergang te Pijnacker waar ik al een aantal jaren de nodige Zumba meters heb liggen.
Deze challenge wordt al jaren georganiseerd maar eigenlijk lette ik er nooit op. Ik ging er letterlijk aan voorbij. Maar deze keer niet. Ik werd nieuwsgierig? waarom nu wel en voorheen niet? Ik voel mij goed, ik zit lekker in mijn redelijk grote velletje, ik heb energie voor tig (tot wanhoop van sommigen....en vermaak van anderen)
Maar toch..het kan blijkbaar altijd beter.
Ik heb mij opgegeven, niet wetend dat ik op de stoep van een totaal nieuwe levensfase zou belanden.
Deze stoep bevond zich in het sportcentrum.
Wegen, meten en testen.
En dat meten was em..de bloeddruk. Ik zal jullie de opbouwende details besparen maar mijn bloeddruk bleek dus abnormaal hoog te zijn tot mijn en hun grote verbazing en
Hij bleef ook belachelijk hoog. Tijd om in actie te komen.
Via de huisarts een 24uur meting gedaan, meteen een afspraak bij de huisarts (positief en opbouwend) en dan sta je op maandag buiten met het recept voor een pilletje en het voornemen om 1 en ander om te gooien.
Die bloeddruk moet dus omlaag en ook mijn cholesterol mag een stukje naar beneden en mijn suikerwaarde is iets verhoogd. Genoeg voor mij om de suikerchallenge met andere ogen te bekijken en te beleven.
Ik ging er zonder verwachting in..nieuwsgierig ja, wat is suiker, waar zit het in en wat doet ut..
2 weken en 2 dagen verder ziet mijn voorraad en kruidenkast er heel anders uit, is mijn eetpatroon al voor een deel veranderd, ben ik nog steeds bezig met schakelen van verkeerde naar de goede producten. En neem ik ook rustig de tijd om bepaalde producten op te maken en er de betere voor te gaan gebruiken. Het hoeft allemaal niet in 1 maand te gebeuren als het maar gebeurd.
Ik lees etiketten met en zonder bril, bestel hier en koop daar. Ik experimenteer en deel met anderen die interesse hebben.
Nee, een dieet volgen is niks voor TT. Laat mij maar rustig en met een eerlijke kritische blik naar mezelf uitvogelen waar ik mezelf kan verbeteren.
En wie weet lukt het mij uiteindelijk ook nog om van XXL naar XL te krimpen! Niet omdat het moet(ja eigenlijk ook weer wel) maar vooral omdat het beter zou zijn voor TT.
Aangezien mijn planning is om minimaal 93 te worden op de best mogelijke en vitale manier en ik zelf elke dag mag kiezen om mijn leven optimaal te leven en met zoveel mogelijk plezier kies ik ervoor om ervoor te gaan.
Wanneer
Ben ik begonnen met schrijven?
Daarvoor moet ik echt een stukje terug in de tijd, ruim 30 jaar zelfs.
Ooit werd ik langdurig ziek en werd mij aangeraden een log/dagboek bij te houden vanuit therapeutisch oogpunt. Nou dat werkte en dat werkt dus nog steeds.
Als een rode draad door de jaren bij de psychotherapeut, voor tijdens en na de zwangerschap van onze dochter. Onze ervaringen als gezin en met onze huisdieren, weer later via een website Cody's Kingdom waarin ik mijn belevenissen samen met hem optekende met woord en beeld en uiteindelijk nog ongeveer 7 jaar in de vorm van een dagboek "Ansje Alzheimer" dat begon op de Yahoo mail site Kyno XL en ging via een mailgroep uiteindelijk over naar wederom een website met dezelfde titel.
Ik heb alle verhalen opgeslagen, zucht, zou het ooit nog eens op de plank in een winkel te zien zijn?
Ook via Hyves schreef ik dagelijks verder mijn hersenspinsels, ervaringen of gedichtjes. Hyves ging en Facebook kwam..en ik ga mee met mijn tijd dus is het nu tijd voor een Blog geworden.
Schrijven werkt nog steeds therapeutisch zij het in een wat meer onschuldige vorm.
Ik schrijf wat ik denk, voel, beleef en wat ik kwijt wil op mijn eigen manier en in mijn eigen stijl.
Vrijblijvend voor iedereen om te volgen of juist niet :-)
Wie schrijft blijft..(wie bedacht deze zin ooit?)
nou,ik ben zeker van plan om nog een poosje te blijven en te schrijven.
Daarvoor moet ik echt een stukje terug in de tijd, ruim 30 jaar zelfs.
Ooit werd ik langdurig ziek en werd mij aangeraden een log/dagboek bij te houden vanuit therapeutisch oogpunt. Nou dat werkte en dat werkt dus nog steeds.
Als een rode draad door de jaren bij de psychotherapeut, voor tijdens en na de zwangerschap van onze dochter. Onze ervaringen als gezin en met onze huisdieren, weer later via een website Cody's Kingdom waarin ik mijn belevenissen samen met hem optekende met woord en beeld en uiteindelijk nog ongeveer 7 jaar in de vorm van een dagboek "Ansje Alzheimer" dat begon op de Yahoo mail site Kyno XL en ging via een mailgroep uiteindelijk over naar wederom een website met dezelfde titel.
Ik heb alle verhalen opgeslagen, zucht, zou het ooit nog eens op de plank in een winkel te zien zijn?
Ook via Hyves schreef ik dagelijks verder mijn hersenspinsels, ervaringen of gedichtjes. Hyves ging en Facebook kwam..en ik ga mee met mijn tijd dus is het nu tijd voor een Blog geworden.
Schrijven werkt nog steeds therapeutisch zij het in een wat meer onschuldige vorm.
Ik schrijf wat ik denk, voel, beleef en wat ik kwijt wil op mijn eigen manier en in mijn eigen stijl.
Vrijblijvend voor iedereen om te volgen of juist niet :-)
Wie schrijft blijft..(wie bedacht deze zin ooit?)
nou,ik ben zeker van plan om nog een poosje te blijven en te schrijven.
maandag 24 oktober 2016
1 reep
Hoeft niet perse meteen een succes te zijn.
In het kader van een andere en vooral gezondere eetstijl (oorzaak en gevolg kom ik in een later blog uitgebreid op terug), ben ik vanmiddag begonnen met een nieuw experiment, het bakken van snackrepen.
Best spannend aangezien ik altijd ruzie heb met onze heteluchtoven oven en manlief de instellingen dus maar weer voor zijn rekening neemt terwijl ik alle ingrediënten uitstal op mijn werkblad.
Manlief ging vandaag voor eigenbelang nadat ik de mierzoete en hopeloos ongezonde repen uit diverse supermarkten al had vervangen door wat meer gezondere (lees minder suiker!) Eko exemplaren.
Spannend...alles uitgestald en het recept heel secuur gevolgd!
En warempel, het resultaat mag er zijn.
Goud/bronsbruine 1 centimeter dikke basis reepjes (we beginnen bescheiden), het huis ruikt ook meteen gezellig honingzoet en gezond ;-)
In het kader van een andere en vooral gezondere eetstijl (oorzaak en gevolg kom ik in een later blog uitgebreid op terug), ben ik vanmiddag begonnen met een nieuw experiment, het bakken van snackrepen.
Best spannend aangezien ik altijd ruzie heb met onze heteluchtoven oven en manlief de instellingen dus maar weer voor zijn rekening neemt terwijl ik alle ingrediënten uitstal op mijn werkblad.
Manlief ging vandaag voor eigenbelang nadat ik de mierzoete en hopeloos ongezonde repen uit diverse supermarkten al had vervangen door wat meer gezondere (lees minder suiker!) Eko exemplaren.
Spannend...alles uitgestald en het recept heel secuur gevolgd!
En warempel, het resultaat mag er zijn.
Goud/bronsbruine 1 centimeter dikke basis reepjes (we beginnen bescheiden), het huis ruikt ook meteen gezellig honingzoet en gezond ;-)
Leesvoer.
Jawel.
Om een blog inhoud te geven is het best handig te bedenken waar die momentjes zoal over zullen gaan.
Een eerste selectie brengt mij tot de onderwerpen die momenteel dicht bij huis zijn.
- De implantaten uitdaging
- Het bloeddruk/cholesterol en suiker avontuur
- Mijn grote passie Zumba/Latin.
- De dagelijkse CasaTT besognes, Dus doodgewone dingen, kleine en grotere avonturen.
- Mijn belevenissen in "suikerbewust(er) leven land".
Misschien nog wel eens een uitstapje naar actueel nieuws of een vriendinnen belevenis?
Ik zie wel..plannend schrijven is niet mijn ding dus het zal vanzelf ontstaan en groeien.
Ik hoop wel dat Bogger abonnee's die mijn verhaaltje versieren met een gezellige groet ook even vermelden wie ze zijn? Maakt het net iets persoonlijker ;-)
Om een blog inhoud te geven is het best handig te bedenken waar die momentjes zoal over zullen gaan.
Een eerste selectie brengt mij tot de onderwerpen die momenteel dicht bij huis zijn.
- De implantaten uitdaging
- Het bloeddruk/cholesterol en suiker avontuur
- Mijn grote passie Zumba/Latin.
- De dagelijkse CasaTT besognes, Dus doodgewone dingen, kleine en grotere avonturen.
- Mijn belevenissen in "suikerbewust(er) leven land".
Misschien nog wel eens een uitstapje naar actueel nieuws of een vriendinnen belevenis?
Ik zie wel..plannend schrijven is niet mijn ding dus het zal vanzelf ontstaan en groeien.
Ik hoop wel dat Bogger abonnee's die mijn verhaaltje versieren met een gezellige groet ook even vermelden wie ze zijn? Maakt het net iets persoonlijker ;-)
Alle begin is ..een beetje lastig!
TT is nogal voortvarend van aard. Dus hup..Blog site gezocht, account aangemaakt en hup meteen een eerste berichtje geplaatst. En daarna toch maar eens de instellingen bezoeken.
Hoe wil je het hebben, waar wil je het hebben, wie wil je op bezoek, hoe mogen "ze" alles lezen, welke stijl/opmaak, mogen ze reageren en zo ja...waar? en zo nog een stuk of wat zaken waar ik eigenlijk nog helemaal nog niet over had nagedacht want ik wil gewoon schrijven en gelezen worden.
De omgekeerde volgorde dus. Ach. That's me ;-)
Crisis...ik moet de boodschappen nog doen.. Laterzzzz!
Hoe wil je het hebben, waar wil je het hebben, wie wil je op bezoek, hoe mogen "ze" alles lezen, welke stijl/opmaak, mogen ze reageren en zo ja...waar? en zo nog een stuk of wat zaken waar ik eigenlijk nog helemaal nog niet over had nagedacht want ik wil gewoon schrijven en gelezen worden.
De omgekeerde volgorde dus. Ach. That's me ;-)
Crisis...ik moet de boodschappen nog doen.. Laterzzzz!
Doen dus.
Maandag.
Zoals altijd heb ik mijn dagplanning met mijn Facebook vrienden gedeeld.
Of ze het lezen, boeiend vinden, volgen?
Geen idee.
Ik schrijf al jaren en vooral vanuit en voor mezelf, secundair om te delen met de mensen die een stukje van mijn wereld delen en ook met mij delen...vaak ook niet trouwens ;-)
Ik deelde vandaag zoals altijd dus mijn planning..behalve een ideetje wat mij onlangs is aangereikt door een Zumba docente en dierbaar vriendinnetje.
Dat ideetje wilde ik nog even voor mezelf houden want..wil ik dit wel, is dit iets voor mij, wie zit er ook mijn schrijverij te wachten.
Ik merk nu al dat hier schrijven weer anders is dan "daar".
Weet je wat? Ik doe het gewoon!
CasaTT-momentjes en meer..
Wie weet zie ik je volgende keer weer ?
Zoals altijd heb ik mijn dagplanning met mijn Facebook vrienden gedeeld.
Of ze het lezen, boeiend vinden, volgen?
Geen idee.
Ik schrijf al jaren en vooral vanuit en voor mezelf, secundair om te delen met de mensen die een stukje van mijn wereld delen en ook met mij delen...vaak ook niet trouwens ;-)
Ik deelde vandaag zoals altijd dus mijn planning..behalve een ideetje wat mij onlangs is aangereikt door een Zumba docente en dierbaar vriendinnetje.
Dat ideetje wilde ik nog even voor mezelf houden want..wil ik dit wel, is dit iets voor mij, wie zit er ook mijn schrijverij te wachten.
Ik merk nu al dat hier schrijven weer anders is dan "daar".
Weet je wat? Ik doe het gewoon!
CasaTT-momentjes en meer..
Wie weet zie ik je volgende keer weer ?
Abonneren op:
Posts (Atom)