Wit

Ik las het vanmorgen en ik zag het vanmorgen.
Het was/is koud! Niet waterkoud maar gewoon winterkoud.
Het schijnt sinds jaren de koudste herfstnacht/dag te zijn?
Consequentie: Koude tenen als eerste. Het huis steunt en kreunt eventjes als de cv ketel begint te draaien om de temperatuur in huis naar een aangename 18.5 tot 20.0 graden op te warmen.
Ook buiten is er van alles aan de hand. De daken zijn in plaats van rood of zwart veranderd in witte puntmutsen waar de vroege vogels proberen een aangenaam plekje te vinden om hun dag op te starten.
En dan natuurlijk de auto's, massaal veranderd in witte sculpturen die door de mens worden aangevallen met schuivers, schrappers, cd hoesjes(schijnt ook al slecht te zijn voor het glas) of een fles anti ijs.
Ik loop in mijn ochtendjas snel naar de schuur en weer terug en ik denk aan vroeger.
Heel vroeger want ik was nog een basisschoolmeisje.
In mijn slaapkamertje geen cv, gas of gevelkacheltje. We hadden de eerste jaren slechts 1 kolenkachel in de woonkamer (5 x 5 meter) die de belangrijkste vierkante meters in ons huis kon verwarmen en verder was met behelpen met de dikke wollen dekens, kruiken en wollen sokken.
In mijn winter moest ik van ma naar beneden om de kelderdeur open te maken voor de kolenboer die met zijn zware last en vaak zwarte gezicht achter mij aan liep naar de kelder waar een houten schot verschoven moest worden zodat de kolen konden worden gestort, en waarna ik meteen de kolenkit moest vullen. die nam pa meteen mee naar boven als hij thuis kwam van het werk.
In mijn kamertje stond s'winters regelmatig het ijs op de ramen als de meest prachtige ijsbloemen.
Aan mijn slaapkamerraam hingen ook vaak prachtige ijspegels die later op de dag met een zacht knisperend geluid weer smolten en soms nog half bevroren op het balkonnetje vielen. Mijn winters waren vaak wit en glad. Mijn winters waren ook ijspret, sneeuwballen, sleetje rijden, blauwe vingers van het sneeuwpoppen bouwen en warme chocolademelk. Mijn winters waren ook...door het ijs zakken omdat ik wel durfde....
Mijn winters waren gedempte geluiden door die dikke witte wollen deken die het groen beschermde tegen de vaak snijdende kou.
Mijn latere winters waren samen met pa naar de Elfstedentocht kijken, Schaatsen kijken op de open lucht schaatsbanen en in de krant het schema bijhouden van de ronde tijden. Strakke schaatspakken en wollige puntmutsen. Polders, vaarten en 'tochten' die er roerloos bijlagen, met hier en daar een vogel op zoek naar voedsel. En de auto aanslingeren, een klusje waar pa altijd veel bewondering mee scoorde..wat een klus!
Mijn winters begonnen ook wel wat later hoor..halverwege december als het echt winter mocht worden.
En weer later toen de winters wat minder winters werden kregen we de dooiaanvallen met ijzel. Prikstokken, ijzeren hoefjes zoals ik ze noemden waarmee wij de ijzel nog een beetje te lijf konden gaan. Extra vroeg van huis naar de trein..die in mijn herinnering overigens gewoon altijd reed?
En aan het einde van alle winter en sneeuwpret was er altijd ook weer het gemopper als de sneeuw ging smelten en iedereen dagenlang last had van spiegelgladde smurrie..zand en zout vermengd met sneeuw. Einde van de sneeuwpret en van de winter.
Ik kijk naar buiten.. Vandaag geen sneeuw en geen gladheid, de stralende zon aan een even zo stralende blauwe lucht heeft de witte waas weer verjaagd en de dag gewoon weer een herfstlook gegeven. Vannacht gaat het weer vriezen...en daarna?
Door met de herfst of gaan we weer een ouderwetse witte winter beleven en mogen de schaatsijzers weer uit de dozen en in het vet.
Ik krijg wel ineens zin om alvast wat kerstdecoratie van zolder te halen. Ik beheers me..tot morgen?

Holland

Ik denk gewoon hardop...
Holland
Het land waar ik ben geboren en getogen.
Bekend (nog steeds als ik de Japanse toeristen van de Keukenhof mag geloven :-) ) van vooral klompen, de tulpen en water. 
Sinterklaas en Pasen, 2! Kerstdagen, Koningsdag, dodenherdenking en bevrijdingsdag.
Waar ik naar school ging, mocht opgroeien, opgevoed en aangestuurd door ouders die beiden meer dan voldoende levenservaring hadden om te weten dat het leven niet alleen bestaat uit rozengeur en maneschijn.
Er werd hard gewerkt voor de dagelijkse kost, de huur en zo nu en dan een extraatje.
Pa had jarenlang 2 banen, pure noodzaak om een basis bestaan op te bouwen.
De oorlog was geweest en overleefd, Nederland was nog druk met de wederopbouw.
Hadden wij het arm? Soms wel soms niet echt. Een typisch Hollands arbeidersgezin kun je zeggen.
Ik groeide op,  ik was het kind van een alleenstaande vrouw en dat in het jaar 1955. Geboren in een 1-oudergezin....foei! , mijn moeder besloot mij niet af te staan en in een kinder/meisjestehuis te laten opgroeien maar zelf te heel hard te gaan werken voor haar en mijn levensonderhoud. Schande! voor velen, So what voor anderen. Bewondering en ook respect van hen die haar echt goed kenden. Toen ik 7 was "kreeg" ik een vader, en hij een instant compleet gezin.
Ik groeide op en zonder het te weten of te beseffen werd ik scheef aangekeken door ouders van (enkele) klasgenootjes, sommige buren of wijkbewoners. Ik heb direct en indirect te maken gehad met jaloezie, afgunst, oordeel en veroordeel maar ik leefde verder in onschuld en onwetendheid samen met moeder en familie en later met mijn pleegvader, buurtjes en vrienden tot ik uiteindelijk zelf ontdekte dat de mensen om mij heen niet allemaal oprecht en eerlijk waren. Mijn ouders vonden dat namelijk beter dat mij vooraf met hun inzicht en mening beïnvloeden.
In mijn pubertijd kreeg ik voor het eerst en bewust te maken met "immigranten". Indonesische schoolvriendinnetjes (wat waren wij jaloers op hun prachtige donkere haren en warme huidskleur en Spaanse (in onze ogen waanzinnig knappe) zonen van vaders die in Nederland een toekomst zochten, nadat zij jarenlang een schamel bestaan hadden geleefd in hun vaderland tot zij in contact kwamen met onder andere Nederlanders die de Spaanse zon en warmte ontdekt hadden als vakantie bestemming. Spotgoedkoop, bijna altijd prachtig weer en een bevolking die ons warm ontving en onthaalde.
Gedurende een aantal jaren onze vaste vakantie bestemming. Pa had door loeihard werken en ondersteund door mijn moeder een degelijk bestaan opgebouwd waardoor wij ook 1 x per jaar op vakantie konden. Met het vliegtuig nog wel en 3 weken lang!
Ik groeide verder op en mijn Spaanse en Indonesische en Surinaamse vriendinnen ook. Ik ging de deur uit, ben getrouwd, gescheiden en opnieuw getrouwd. Een lieve dochter heeft ons leven 28 jaar geleden verrijkt en ik heb zoals dat gaat ook weer afscheid genomen van mijn ouders en veel familie.
De laatste jaren is er iets veranderd, een proces wat langzaam is gegroeid en een enorme omvang heeft aangenomen.
Ik ben geen geleerde, hoog opgeleide of intellectueel gevormde vrouw.  Ik ben niet bereisd en heb ook niet de behoefte om de wereld te verkennen. Ik gun het iedereen van harte die deze wens wel heeft en het reizen in het bloed heeft zitten.
Mijn persoonlijke wereld is dus niet mondiaal of intercontinentaal gevoed. Ik heb, denk ik, genoeg aan Nederland en alles wat dit land mij te bieden heeft..Ook al zit ik wel eens stiekem te denken aan hoe het leven zou zijn als ik in Australië of Nieuw Zeeland zou wonen of geboren zou zijn in Zwitserland of Spanje of..jeetje..Luxemburg??
Wanneer keek ik voor het eerst door het venster naar de rest van de wereld ? Radio? Nee, dat was een audio wereld met vooral Nederlands nieuws, hoorspelen, toneelspel, cabaret etc.. Het spaarzame nieuws en informatie uit het buitenland bleef voor mij lange tijd een onbekende en soms spannende wereld waar ik verder niets mee had. Dat was in de jaren vijftig en zestig. De televisie kwam in ons leven en daarmee ook een groter deel van de wereld. Er ging een raam en letterlijk een wereld voor mij open.
Tot op dat moment bestond mijn wereld uit continenten, landen, woestijnen, oerwouden, bergen, zee, vooral uit boeken.
Daar woonden ook mensen maar hoe deze mensen leefden en hoe zij eruit zagen? Ik had geen idee.
Natuurlijk leerden we op school over ontdekkingsreizigers en hoe zij continenten ontdekten. Over religies, oorlog en over vrede. Godsdienstles was voor mij 1 en al mythologie, verhalen waar ik geboeid naar luisterde.

Waarom mag Nederland niet gewoon Nederland blijven?
Waarom mag een Nederlander niet langer trots zijn op geschiedenis, cultuur en tradities.
Waarom moet Nederland buigen en breken (uitvergrootte context natuurlijk) onder een verleden wat al eeuwenlang bekend en erkend is.
Waarom moet Nederland perse een smeltkroes van culturen zijn of worden?
Waarom moet er van alles en zoveel veranderen waardoor de fundering van Nederland op drijfzand lijkt te rusten.
Waarom voelen zoveel mensen zich ineens gediscrimineerd ook als ze zelf worden aangesproken op gedrag of handelwijze wat niet in overeenstemming is met de grondwet of doodgewoon de sociale regels van ons bestaan.
Wat betekend het woord discriminatie?
"Het maken van ongeoorloofd onderscheid.
Ook wel: Het slecht behandelen van mensen.

Is Nederland misschien toch iets te smal om zich nog langer groot te voelen en haar bestaansrecht ongewijzigd te handhaven in cultuur, traditie en sociale overtuiging?
Is het gevaarlijk om gewon Nederlander te willen zijn en blijven?
Waarom voelen veel mensen zich tegenwoordig regelmatig "geknecht"in woord en daad?
Waarom wordt ik vrijwel dagelijks onaangenaam getroffen als ik luister naar de radio of via internet en televisie het landelijk en wereldnieuws tot mij neem.
Ik heb niets tegen mensen van welke komaf dan ook.
Ik heb wel iet tegen mensen die willens en weten de wet overtreden of met leugens en bedrog zichzelf proberen te verrijken ten koste van hun medemens.
Ik heb iets tegen de cultuur "verdeel en heers" en tegen het spel "list en bedrog"
Ik heb iets tegen de Marokkaanse oplichter en de Turkse inbreker. Ik heb ook iets tegen de Nederlandse Drugsmokkelaar of de Spaanse fraudeur.
Wanneer is het begonnen? 
Die verbazingwekkende, verbijsterende, teleurstellende en overbodige, veel te ver gaande discussie over het uiterlijk van 1 van de hoofdrolspelers van wat ooit is ontstaan als een kinderfeest en volgens de overgrote meerderheid van de bevolking ook een feest wat niemand weg zet, niemand kwaad wil doen of doet, niemand kwetst of wil kwetsen.
Oke ik geef toe..er zijn een paar liedjes in ongewijzigde versie waarvan het taalgebruik doet vermoeden dat die zijn bedacht in een tijd dat de blanken nog niet veel wisten van bevolkingsgroepen buiten Europa. Zoals de blonde jonge vrouw ontdekte die jaren geleden voor het eerst in haar leven te maken kreeg met Spaanse moeders die aan haar haren wilden voelen of dat witte/blonde haar wel echt was. (persoonlijke ervaring van ruim 45 jaar geleden)
Ik mag hopen dat wij ons kerstfeest zoals we dit al jaren kennen toch nog lang mogen vieren.
Kerstmis bestaat toch nog wel? Ik vraag het maar even.

Schaduwkinderen

Het is maandagochtend 10.00 uur.
Anneke heeft al eerder laten weten helaas niet mee te kunnen in verband met de gezondheid van haar moeder. Tineke rijd op tijd de straat in. Ik pak mijn jas en de tas en loop naar buiten. Tineke rijd bijna weer weg??..ze was het spoor heel even bijster.
Het eerste stukje van onze reis gaat naar Bonnie in Maria Hoeve en vandaar is de bedoeling dat we rechtstreeks naar Utrecht rijden met als bestemming de jaarbeurshallen waar de Margriet Winterfair is neergestreken en waar vriendin Linda Jansma vandaag wordt geïnterviewd naar aanleiding van het alweer 9de boek van haar wat vanaf vandaag in de winkels ligt.
Voor mij het eerste bezoek aan de Margriet Winterfair. Ik ben reuze benieuwd.
Halverwege onze reis ontdekt Bonnie via o.a. Facebook dat Linda problemen heeft met het openbaar vervoer..de trein rijd niet...komt niet...komt helemaal niet?! Knap frustrerend als je om 12.00 uur een afspraak hebt voor een interview.
Nee dus....De trein rijd niet..en komt niet..op de 1 of andere manier voelen Bonnie en ik elkaar precies aan en vullen elkaars zin aan..met als resultaat dat ik al vrij snel de afslag naar Almere pak  i.p.v.. Utrecht en door rijd naar Weesp waar Linda lichtelijk moedeloos wacht op die ene  trein die niet meer gaat komen.
We tellen de kilometers en de minuten tot we Linda van het perron kunnen plukken en daarna de reis met elkaar vervolgen naar Utrecht.
 Linda vogelt intussen uit bij welke ingang zij zich bij aankomst moet melden en daarna is het voor ons even zoeken welke parkeergarage er nog plek heeft want het is machtig druk.
We schrijven inmiddels 12.30 uur!  Gelukkig werkt de organisatie (Margriet) mee en wordt het programma aangepast. Linda gaat eerst signeren en daarna volgt het interview. De reünie groep : Annette, Puck, Tineke, Jacqueline, Bonnie, ondergetekende, vriendin van Puck en een echtpaar uit België wat speciaal voor Linda is afgereisd, zoekt een terras op in Hal 3, de helft loopt alvast naar een bar met lekkers te eten en drinken en uiteindelijk strijkt het gezelschap neer voor een hapje een slokje en een praatje..oh en natuurlijk voor foto's!
13.45 uur we zoeken ons plekje in het Margriet huis en wachten tot het moment daar is.
Linda is inmiddels gewend geraakt aan interviews gezien het gemak waarmee zij haar verhaal vertelde, de vragen beantwoord met een gezonde dosis humor... en vooral de kleur van haar gezicht! Werd ze vroeger bij voorbaat al rood van spanning, zo relaxed blijft ze nu.
Het interview wordt afgesloten, er volgt applaus uit de behoorlijk volgestroomde ruimte, de bloemen worden in ontvangst genomen door Linda, bedankje hier en complimenten daar en een tevreden Margriet redactie (zo hoor ik)  Nog een extra half uurtje signeren dan? Ik maak tijdens de signeer sessie nog wat foto's en dan is het voor ons helaas tijd om afscheid te nemen van Linda en de groep. Wij zigzaggen nog 2 hallen door, genietend van de feestelijke en gezellige sfeer en gaan richting uitgang. Tineke en ik gaan nog even de discussie aan met een chocolade verkoper over de aanvullende inhoud..verkoper was niet blij, maar wij wel wijzer, We halen onze jassen,...oops Tineke was haar bewijsje kwijt maar gelukkig liep het goed af dankzij een coulante medewerker. We lopen door de druilerige regen terug naar de parkeergarage en rijden uiteindelijk zonder veel vertraging naar DenHaag en Delfgauw.
Eind goed al goed.
De MargrietWinterFair is wat mij betreft zeker een herhaling waard maar dan wel een hele dag!

Tijd

Deze tijd van het jaar is bij mij altijd weer reden om terug te kijken.
We hebben nog maar 6 weken te gaan tot het nieuwe jaar aan de deur klopt.
Waarom is het besef  "tijd" ineens weer zo belangrijk. De tijd vliegt voorbij. Elk geleefd en beleeft moment is verleden tijd zodra het verstreken is.
Ik kijk altijd terug, maar niet te ver en niet te lang. Wat heb ik geleerd, wat heb ik gedaan, Waar wil ik naar toe en hoe. Wat te doen of te laten. En nee, geen nieuwe voornemens....please!!
2017.. een getal. 12 maanden lang. Tijd..tik tak tik tak.

Nieuwe plannen, inspiratie en doelen dienen zich alweer aan.
Nieuwe inspiratie en nieuwe motivatie. Nieuwe verzoeken en daar hoort ook afsluiten bij.
Het leerproces van mijn leven eindigt nooit en ik ben altijd nieuwsgierig naar de nieuwe levensles die ik mag leren.
2017.. een getal. 12 maanden lang. Tijd..tik tak tik tak.

Stilstaan is achteruit hollen. Klopt dat? Mag je ook niet heel even stilstaan, terugkijken en reflecteren om de balans van je eigen leven op te maken. Ik denk zelf dat het leerzaam is of in elk geval kan en mag zijn. Ik besef daardoor temeer dat mijn 'pad' niet alleen maar stijl of recht te gaan is maar ook bochten en te maken keuzes bevat..
2017.. een getal. 12 maanden lang. Tijd..tik tak tik tak.

Niets is definitief en niets is blijvend. Maar ik wil het gevoel van "lekker bezig zijn' en ook blijven groeien en verder ontwikkelen toch wel weer een jaartje of zo vasthouden.

Gezondheid, gezin, vriendschap, sportieve ontwikkelingen, dilemma's en keuzes ..ze houden mijn leven levendig en boeiend en geven mijn/elke dag een unieke lading.

2017.. een getal. 12 maanden lang. Tijd..tik..tak  tik..tak. Dag dag!

Mu(t)s

Tientallen zie ik er dagelijks.
Allemaal tegelijk of in kleine groepjes en soms een solo ganger.
Ja ik ben een muts. Ik geniet enorm van ze.
Grijs grauwe vooral.
Mussen dus. Sinds wij geen huisdieren meer hebben is de tuin langzaam aan veranderd in een buiten voilere. En niet alleen de mussen weten ons stekkie dagelijks te vinden. Al naar gelang het seizoen hebben wij regelmatig/dagelijks bezoek van koolmeesjes, pimpelmeesjes, spreeuwen merels, roodborstjes, kauwtjes en duiven.
Soms 2 eksters, heel af en toe een heggenmus, halsbandparkiet, zelden een kramsvogel en ten tijde van de jonkies wil er wel eens een roofvogel in onze gevederde snoepwinkel neerstrijken,, of beter gezegd storten..heel soms ook met succes.
Ook de egel bezoekt ons plekje sinds 2 jaar heel vaak. Dus TT is dan ook regelmatig bij de dierenwinkel te vinden of Intratuin op zoek naar zakken smakelijke trosgierst of ander zaden en pitten spul. Voor de egel pakken we natuurlijk de meer geschikt meelwormen/garnalen mixjes.
Musjes zien,horen of ruiken? het vaak als eerste.
Ik loop naar de schuur en trek de kast open waar de potten en zakken met voer staan opgeslagen.
Goed afgesloten want de muisjes lusten er ook pap van als ze de kans krijgen. We hebben een paar jaar "Fred" op bezoek gehad. Hij scharrelde zijn kostje bij elkaar op de grond om zijn buit achter een plantenbak lekker op te peuzelen. Daar vonden we wekelijks wel een keurig hoopje schilletjes.
Ging heel goed tot hij de verkeerde schuurdeur te pakken had...de buren hadden een valletje neergezet. Muisjes moeten soms ook selectief zijn en niet elke deur voor muizenluilekkerland aanzien ;-)
Maar goed, de musjes dus..zodra de schuurdeur open gaat hoor ik de eerste al fladderen die op de rand van de goot zijn post inneemt.
Al snel volgen er nog een paar die her en der verspreid op de schutting wachten op wat komen gaat.
Ik vervang de streng met trosgierst, controleer of de 2 vogelhuisjes wel of niet voldoende gevuld zijn en gooi nog een paar handjes her en der in en voor de planten borders. Daarna loop ik met de bak weer terug de schuur in en voor ik de deur achter mij kan dichttrekken komen de eerste musjes al op de trosgierst af. Schrikken zich dus ook vrijwel elke dag de blaren omdat ik nog onderweg ben..schieten alle kanten op maar ja, eer ik de keukendeur achter mij heb dicht getrokken hoor ik de zaadjes al ploppen en knappen in de kleine snaveltjes.
Halverwege het ontbijt dienen de eerste kauwtjes, duiven of spreeuwen zich al aan en afhankelijk van de tijd of het seizoen volgen de kleinere piepers zodra de tuin er weer verlaten bij ligt.
S'morgens vroeg wil ik wel eens wakker worden van het hoge toon die het roodborstje en de heggenmus laat horen.
Het geschetter van de meesjes is grappig, alsof ze al van verre willen laten horen dat ze eraan komen. en dan begint het gevecht en het beuken om de zaadjes kapot te meppen. Echte ingebouwde gereedschapskistjes zijn het,
De spreeuwen vinden we vaak in de middag terug op de nok van de daken waar hij dan heel tevreden zijn serenade laat horen.
Merels zijn behoedzaam en voorzichtig. Soms brutaal als het heel rustig is.
Duiven zijn vooral niet erg slim.....We hebben de tortels en houtduiven de meest idiote koprollen zien maken, onmogelijke standjes in zien nemen om maar wat voer te bemachtigen. Toch zijn de houtduiven ook knap dominant en territoriaal. Het ene moment zitten we te lachen omdat 'hij' weer zo dom bezig is en het volgende moment zitten we verbaasd toe te kijken of mr.. Duif een iets te brutale kauw verjaagd door nijdig uit te halen. En geloof mij..elke kauw deinst terug....
Musjes hebben onderling vaak nijd en strijd ook buiten het nestseizoen. Er is een duidelijke hiërarchie te herkennen en deze wordt soms bestreden maar uiteindelijk altijd gerespecteerd.
Vandaag is het vrij rustig. Het voer is aangevuld en zo nu en dan fladdert er iets over en langs.
Najaarsdipje misschien?
Wat een mutsen toch hè..

Kies

Of niet.
En ik heb het nu niet over die kies die wordt getrokken of gevuld.
De Amerikaanse verkiezingen bepalen momenteel het beeld naar de wereld.
1 blonde grof gebekte Amerikaan die blijkbaar toch iets heeft losgemaakt bij miljoenen..positief dan wel negatief.
Ik probeer de Nederlandse politiek altijd enigszins te volgen, niet alles, wel een beetje selectief.
Hangt van de onderwerpen af.
Van ene heer Trump heb ik tot nu alleen maar tegengestelde berichten en uitlatingen gezien of grove uitlatingen over welke minderheid of bevolkingsgroep ook.
Zou hij zelf wel beseffen welke verantwoordelijkheid hij nu op zijn schouders heeft rusten.
Welke verwachting men van hem heeft.
Wat men niet van hem wil of juist wel.
Via Facebook of blog wil ik er niet teveel aandacht aan geven, over lezen of mee discussiëren.
Op de 1 of andere manier vind ik dat teveel aandacht voor deze heer van stand..Oh nu weet ik waar hij mij aan doet denken!

Hoe zou Obama zich nu voelen terwijl hij de koffers moet inladen en de sleutel van het nieuwe onderkomen in de jaszak steekt....of zijn vrouw die nog een laatste rondje keuken maakt.
Wie zwaait hier straks haar scepter rond.
Hoe zou Hillary Clinton zich nu voelen...al die mensen die zoveel geld energie en tijd in haar campagne hebben gestopt...weg droom.

pffffff...de wereld staat vandaag even overeind en ondersteboven.

Super(markt)

Vandaag voor het eerst naar de nieuwe PLUS supermarkt geweest.

Lekker belangrijk zullen de meesten zeggen of denken terwijl ze verder gaan met de lunch (12.35 uur ;-) )

Ja, toch best wel vind ik zelf.

Je kan je centen uiteindelijk maar 1 keer uitgeven, je wilt graag het beste voor niet teveel en het is prettig als je vind wat je zoekt.

Ik maak voor veel (vooral voorraad) producten gebruik van de Lidl, trouwens ook voor verse groenten en fruit, verse noten en brood als ik er toch ben. Op de markt vind ik ook vaak genoeg van wat mijn boodschappenbriefje laat zien. vlees, kip, biologisch spul, groenten fruit of een leuke trui :-D

Een rondje Delfgauw Pijnacker betekend voor mij dus meestal; eerst naar de markt met een uitstapje naar bijvoorbeeld Lara Mode/MyWay of Blokker en soms Albert Heijn. Daarna tuf ik nogal eens door naar de Lidl voor mijn flesjes frisdrank (zo min mogelijk suiker) conserven, zuivel en non food.

Dan pak ik vervolgens de parkeerplaats langs de sportvelden waar ik het oud papier, plastic afval en regelmatig een zakje met kleding deponeer/achterlaat.

En vandaag heb ik dus de route onderbroken door rechtsaf naar de PLUS supermarkt te gaan. Geheel gerenoveerd, nieuwe eigenaar (dochter van de vorige) nieuwe indeling (dus extra tijd ingelast) en ikke hartstikke nieuwsgierig. Ik kan niet anders zeggen dan ...ik werd er blij van! Jeetje wat een assortie, veel biologisch, meer dan voldoende spul voor mijn nieuwe eetpatroon en behalve de speculaaskruiden (als deze pot leeg ik ga ik het zelf maken) die ik zelfstandig niet kon vinden..en ik dacht nog wel heel praktisch te zoeken maar nee, ze staan voor de gelegenheid tijdelijk bij het betere kruidnoot en andere 5 december spul niet 1 x hoeven zoeken of mis gegrepen.

Weer terug naar de doorgaande route en vooruit, zoals vandaag eventjes langs Intratuin. Praktisch en noodzaak vandaag want het gaat vriezen en onze camelia voor en achter staan al met vette knoppen in de winterstand..Dus als het gaat vriezen zijn we die knoppen WEER kwijt dus hebben we bedacht dat we de camelia's dit jaar warm gaan inpakken. In een hoes wel te verstaan. Meteen maar eens een stoffer en blik maatje XXL aangeschaft. Ook handig gezien de vele vegende meters die ik jaarlijks maak. Snel even het kerstgebeuren bewonderd nu ik er toch was en inspiratie gekregen...De grote lantaarn waar ik naar zocht heb ik ook gevonden en was in de aanbieding. En precies gezien wat ik dit jaar met de vensterbank wil... Ik ben weer blij! . Vogelvoer had ik dit keer niet nodig..de wintervoorraad doet het nog goed.

klokslag 12 uur thuis en tevreden. Tot het volgende rondje Delfgauw en Pijnacker.

De volgende rit is naar Het Huis van de Smaak..,maar aangezien een stukje van de route tijdelijk is afgesloten wacht ik daar even mee.

Happy shopping!

Koken achter glas.

Of....mijn strijd met de magnetron en de gebruiksaanwijzing.
Ik denk dat ik met 4 magnetrons tot nu toe een ernstig conflict heb gehad ,,4 is ook het totaal aan magnetrons die in mijn leven zijn gekomen.
Nooit valt er fatsoenlijk te praten met deze verhitte heer.
Hij probeert altijd de meest elementaire basis stappen (voor mij) onmogelijk te maken.
Zijn uitleg is bij voorbaat al killing voor mij.
Zo ook de laatste..een prachtig bakbeest in zilverkleur met diverse rekken, deksels en andere hulpstukken. Toen we hem adopteerden keken we elkaar tevreden aan en dachten...dit wordt
een succesnummer voor vele jaren.
Tot mijn magnetron dyslexie wederom de kop op stak.
De gebruiksaanwijzing verhuisde van plank naar plank en van kastje naar kastje tot...hij spoorloos verdween.
Daar zat ik dan met een zilverkleurig monster wat mij elke dag triomfantelijk aanstaart vanaf de koelkast (de enige plek die we nog hadden). Mijn wederhelft zit nergens mee, de mond van het monster zit voor hem op kijkhoogte dus het enige wat hij hoeft te doen is 3x piepen en het monster begint te snuiven en te briesen tot het weer tijd is om te piepen.
En ik? Ik ben al dolgelukkig met de 30 seconden knop. Verder roep ik van tijd tot tijd...wil jij even ontdooien, afgaren, voorbakken en/of afbakken? Waarop mijn wederhelft het monster weer laat briesen en snuiven.
Dus heb ik vandaag besloten nog 1 poging te wagen om een relatie op te starten met ons zilverkleurige monster.
De printer boven is mijn grote vriend vandaag, luisterde op afstand naar mijn instructies en die spuugt het 1 na het andere vel eruit waarop van alles terug te lezen is..Hoe werken de knopjes, waar is het goed voor. Wat kan ik allemaal doen...behalve de 30 secondeknop mishandelen...\
Ik kom er wel...de eerste vredesonderhandelingen tussen mij en het zilveren monster verlopen vreedzaam.
Oh..en de volgende koelkast komt op MIJN ooghoogte..eens zien wie dan het laatste woord..ehh de laatste blik zal werpen.

Cody

31-03-2016 / 03-11-2010.

Cody is geboren in de woonkamer van mijn toenmalige vriendin en OudDuitseHerder fokster Karin. De temperatuur was hoog binnen en de sfeer geweldig.
Dit was het allereerste nestje wat met de naam vdVictory werd geboren en er zouden er nog vele volgen. Tot op de dag van vandaag worden er vdVictory pups geboren.
Maar goed, Dit nest werd dus geboren, stuk voor stuk aandoenlijke forse of wat kleinere pups. Als ik mij goed herinner waren het er in totaal 11 en zijn er 7 van in leven gebleven.
Ik mocht dus een pup uitkiezen en mijn eerste keus viel op een donkere reu. Enkele weken later ben ik overgeschakeld naar de pup die voortaan als Cody vd. Victory door het leven zou gaan. Hij had een zo aparte kop waar ik compleet voor ben gevallen.
Cody groeide uit tot een prachtige reu met een klein defect. Een zgn. bovenvoorbeet waar hij verder totaal geen hinder van heeft gehad maar wat mij ertoe bracht hem te laten castreren in verband met het niet willen doorgeven van dit erfelijk defect.
Zijn verdere gezondheid was verder perfect. Oke, hij verstapte zich wel eens, of had soms een scheurtje in een voetzooltje..knap pijnlijk overigens en dan was het een echte reu...pieppppend  vanjewelste maar verder..een echte topper!
Ook zijn karakter was voor ons puur goud. Volgzaam, enigszins deemoedig naar de dominantere medemens, harige vriend van de kinderen en altijd in voor een balspelletje, slim, trouw en waaks maar niet overdreven.
Voor zijn soort/en rasgenoten was het een stabiele kameraad, een oom" die bij de pups respect afdwong door zijn verschijning en uitstraling en menig nest mocht helpen "opvoeden".
Via een kynologische (Yahoo email) groep genaamd KynoXL waar ik lid van was geworden heb ik veel geleerd, mee mogen delen, fokkers leren kennen en mijn ervaringen en belevenissen gedeeld met Cody en onze eerdere hond Kelly (Border Collie) die op 7 jarige leeftijd is overleden aan kanker.
Via Kelly kwam ik in contact met de cursus van de Dierenbescherming en met Karin en door Cody ben ik mij steeds verder gaan verdiepen in met name gedrag van de hond als individu, honden onderling en honden in samengestelde roedels.
Cody was voor mij jarenlang een dankbaar studie en observatie object :-)
Hij was mijn kameraad, mijn wandelpartner en gezelschap.
Cody heeft een groot deel van leven op een menu van rauw vlees, orgaan vlees en botten geleefd tot zijn kaken dit niet meer aankonden en een combinatie van de brok en AHV zorgden voor een optimaal eetpatroon.
Hij had diverse bijnamen. Olga Lowina bijvoorbeeld..De naam werd hem liefdevol gegeven door vriendin Dyane vanwege het loeien wat Cody zo geweldig kon..iets wat meer ODH's uitstekend konden laten horen. Het was zijn uiting van optimaal plezier en genieten en verwelkomen van onze dus ook zijn vrienden.
The Codeman was de naam waarmee hij is vereeuwigd op de website waar ik mijn belevenissen en leven met Cody heb beschreven (niet meer online)
Cody werd uiteindelijk natuurlijk ouder en zijn conditie/gezondheid was op het laatst het beste te omschrijven met "algehele ouderdom malaise", hart en longen waren op, en wij hebben hem uiteindelijk in liefde laten gaan en los gelaten op  het moment dat we zagen en voelden dat hij zijn leven niet meer in al zijn Cody waardigheid kon leven. Hij heeft zijn laatste dag doorgebracht samen met ons en met Linda Jansma, we hebben gewandeld, geknuffeld en hem laten weten dat het goed was. Cody is in alle rust thuis gestorven. Hij is bijna 11 jaar geworden.
Hij wordt nooit vergeten.

Kleding

Een toch redelijk alledaags iets denk je dan als eerste. Je trekt het smorgens aan en avonds weer uit.
Ja, dat klopt. En toch...voor mij een 2 jaarlijkse uitdaging om weer precies datgene in mijn best ruime kledingkast te krijgen wat ik voor ogen en in mijn hoofd heb.
Zo ook dit jaar weer met de "wintergarderobe". Met dit doel...of uitdaging,  rijden Bonnie en ik alweer een aantal jaren naar Rotterdam en om precies te zijn naar de dinsdagmarkt. Daar staat "mijn mannetje" , Jaap van Koningskinderen, Hij runt een marktwinkel die net effe anders is dan de meeste andere kooplui daar hebben. Gat in de markt kun je terecht zeggen.
Waarom bij hem?
Daarvoor moet ik ook nu weer een aantal jaren terug in de tijd. Het begon na mijn 46ste levensjaar...de overgang. Ook voor mij had dit diverse gevolgen o.a. een aantal kilo's er gratis en voor niks bij. Vervolgens besloot ik in mijn 50ste levensjaar ook nog te stoppen met roken en hoppa weer een cadeautje wat aan de heupen bleef hangen.
De kleding die in de winkels hing met maatjes meer trok mij niet echt en ik voelde mij er ook niet prettig in. Bonnie daarentegen had al een half leven ervaring met alternatief/excentriek en Gothic als levens en kleding stijl en wist het wel. Zij liet mij kennismaken met een stijl die voor mij de start was van de TT-look. Vaak kleurrijk, wijd en vooral anders!
Ik voelde mij als een vis in zoet water, zo begon het en is het nog steeds. De stijl is natuurlijk in die jaren ook weer veranderd  maar het is en blijft net ff anders.
En het was ook Bonnie die tijdens haar studiejaren Jaap op de markt in Rotterdam ontdekte en een nieuwe traditie was al snel geboren. In plaats van regelmatig een rondje markt hebben wij er een 2 jaarlijks uitje van gemaakt. Bonnie en ik zoeken een ruime hoeveelheid kleding uit en die hangen we apart. Jaap zorgt voor een bekertje koffie thee of chocomel en soms een stroopwafel (voorlopig voor mij niet meer) en wij maken tijdens het zoeken een praatje met de dames die de kraam in en uitlopen, de vaste klanten leren elkaar ook kennen.
 Ik loop minimaal 1 x naar de bibliotheek omdat daar de toilet is. En vervolgens ga ik alles wat ik heb uitgezocht passen in de grote verlengde bus die Jaap tot zijn beschikking heeft. Bonnie kijkt en keurt en wordt vervolgens ook altijd wel een keer voor verkoopster aangezien en helpt diverse dames ook nog wel even aan een leuk outfitje :-)
Zij geeft altijd ongezouten en eerlijk haar mening en dat wordt op prijs gesteld. Jaap laat ons altijd rustig ons gang gaan.
Na het passen is het mixen en matchen en komt de rekenmachine tevoorschijn. Ik wil binnen mijn budget blijven en Jaap wil dat ik tevreden naar huis ga en op de 1 of andere manier lukt dit ook altijd.
Wij parkeren de buit meestal weer in de bus en maken nog een rondje koopgoot, happen een broodje en halen dan de spullen weer op bij Jaap. Na een knuffel en een groet gaan we dan via de markt en diverse groente, fruit of kruidenkramen weer terug naar de parkeergarage om tevreden de terugreis naar Delfgauw te maken.
Zo ook dit jaar weer. Ik volg de mode of de trend totaal niet, alleen mijn gevoel en mijn eigen smaak.
Enig nadeel is dat ik meestal erg gehecht raak aan de kleding die over het algemeen van een erg goede kwaliteit is...en doe dan maar eens afstand...? zucht lastig luxe probleem dus..gelukkig maar 2 x per jaar.