Hatsjoe

En ja hoor. Nadat Rob de vrijdag voor Kerst samen met zijn virus thuis kwam en hoestend en proestend de kerstdagen mee vierde besloot het tweede kerstdag sávonds op mijn persoontje te landen.
Dan denk je nog even...ach..zal wel bij een simpele verkoudheid blijven. Rob knapte uiteindelijk ook weer heel snel op...toch?
Maar nee hoor..de neusspray's keeltabletten, tissues, menthol druppels en koortswerende ongein konden weer aan de bak. Stembanden, spieren, knieén, ogen, keel en benen..1 voor 1 in staking of in een schier oneindige nies en hoestsessie. En met mij nog een paar honderduizend lotgenoten per dag erbij.
Naar de huisarts? Nou nee, waarom. Het was snel duidelijk. Een griepie!
Binnen blijven voor zover mogelijk, Warm blijven maar wel ventileren, rust nemen en balen!
1 Zumba inval lesuur wat ik moest cancelen, oeff dat deed ook zeer.
En vannacht..nadat ik eerst 4 x mijn bed uit ben geweest omdat manlief besloot zijn jaarwisseling alvast luid en duidelijk aan te kondigen landde vriendinnetje gezondheid gelukkig weer op mijn kussen.
De koorts is verdwenen, de blubber uit mijn benen, de stembanden doen weer een bescheiden poging en de neus..nou ja die blijft nog wel even rood gekleurd.
De maand december is bijna voorbij.
Oud&nieuw wordt vertikaal doorgebracht!
Beterschap gewenst voor al die mensen die door de griep zijn geveld! En een gezond nieuwjaar!


De eerste donderslagen klinken intussen door de straat en de poort. Joepie!
Ik ga boodschappen doen doei!

2004

Het is woensdagmiddag en ik zit aan jouw bed. We spreken zachtjes om de andere patiënten, met wie jij een heel aangenaam contact hebt opgebouwd in de korte tijd dat jij hier verblijft, niet te storen. Ook zij hebben natuurlijk bezoek. Ik heb op verzoek van de verpleegster witte katoenen sokken voor je meegebracht. Dat helpt blijkbaar om eventueel doorlig plekjes te voorkomen. Je hebt vandaag wel een heel warme flanellen pyjama aan. Je hebt het zichtbaar te warm maar je wilt niet lastig zijn dus je hebt de verpleegster nog niet gevraagd om een gewoon katoenen pyjama aan te trekken. Ik praat er even kort over met de dienstdoende en zij belooft het zodra het bezoekuur voorbij is in orde te maken. Je wordt vanaf dag 1 van jouw opname bijzonder aangenaam verzorgt. En ook jij doet je best dit verblijf zo prettig mogelijk te maken. Dat is je ook wel toevertrouwd weet ik. Ik weet dat je er enorm tegenop ziet om weer terug te moeten naar je kamer. Het is een fantastische kamer, gezellig ingericht voor jou door ons maar als je ziek bent  en niet uit de voeten kan ook een eenzame kamer waar je afhankelijkheid elk uur wordt bevestigd en benadrukt zo weet ik inmiddels. De afgelopen maanden waren dan ook heel zwaar en intens voor jou. Artrose van de ruggengraat, veel pijn, een longontsteking die maar niet goed wilde genezen en dan de geestelijke pijn ..het nog willen maar niet meer kunnen. Je hebt gehuild en gesmeekt om dat pilletje. jij en huilen?! onvoorstelbaar. Je wilde uiteindelijk alleen nog maar door mij worden geholpen. En dankzij het begrip de arts is dan toch besloten om je nog 1 laatste keer op te laten nemen, de medicatie opnieuw in te stellen en proberen je weer wat sterker te krijgen.
En toch voel ik elke dag dat het kaarsje van jouw leven telkens iets zwakker wordt, Dat vlammetje wat altijd zo sterk en krachtig scheen, iedereen wist te warmen en te beschermen wordt kleiner. Maar vandaag praten we daar niet over. We praten over van alles wat ons bezig houd. Over ma die in haar wereldje van Ansje Alzheimer haar plekje heeft gevonden. Haar nieuwe thuis. Nee zeg jij, laat haar maar thuis. Ze hoeft niet mee hier naar toe te komen ze kan er toch niets mee. En inderdaad..Ma kan er ook niets mee als ik haar vertel van jouw opname en hoe het met je is. Ze knikt belangstellend en zegt steeds liefdevol..laten ze mijn Japie daar maar lekker verwennen dan issie snel weer beter....2 seconden later trekt ze deur van haar eigen wereldje weer zachtjes open, maakt een praatje en een grapje en zingt een liedje of kijkt uit het raam.
We bewonderen samen de witte sokken en nemen de dag even door. Je bent erg moe vandaag. Ach zeg jij, ik wordt hier zo goed verzorgt dat komt vanzelf wel goed hoor. Ik vraag aan je..Zie je het nog zitten? Kun je het allemaal nog aan. Jawel zeg jij want ik heb je moeder belooft op 17 december samen de kerststal te gaan bekijken in de hal en ik houd altijd mijn belofte. ja dat is waar. Ik glimlach en vertel mezelf dat ik niet zo bezorgt moet zijn. Je bent  nog steeds die kleine maar ozo sterke man die weet wat hij wil ondanks alles.
Dan zeg je ineens...weet je, het hoefde van mij allemaal niet meer, ik ben er eigenlijk wel tevreden mee zo. Een lang leven, niet altijd makkelijk natuurlijk maar ik heb ook zoveel moois mogen meemaken dus ik mag niet klagen. Maar als ik dan om mij heen kijk denk ik...ergens wil ik toch ook nog graag een poosje doorgaan. Ik antwoord: Pa als jij dat wilt dan gaan we er samen voor.
Je knikt tevreden. De verpleegster komt naar het bed want zij wil de bloeddruk even meten. Het is weer even stil. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren zegt ze. Meneer Steiger ik kom strakjes nog even terug want het lukt deze keer niet, en dan doen we u meteen een andere pyjama aan. Jij glimlacht en zegt..geen probleem hoor.
We nemen afscheid met een knuffel en een kus. Tot morgen! Hou van je!
Ik ga naar huis. We eten vandaag makkelijk. We praten tijdens het eten over pa en de manier hoe hij deze opname oppakt. Het zwakker worden maar toch ook zijn niet aflatende belangstelling voor alles en iedereen.
De telefoon gaat: U spreekt met het Reiner de Graaf Zh. er wordt een naam genoemd die ik niet meer hoor..mijn leven staat stil. Wij denken dat het verstandig is als u meteen komt komen?
We vliegen over de snelweg...praten even en zijn dan weer stil en in gedachten bij....
We komen op de afdeling en worden opgevangen.
Het spijt ons, uw vader.....de rest van de woorden dringen niet meer door. Ik wil naar pa toe.

12 jaar geleden ben jij heengegaan zoals je wilde...in alle rust en in stilte. Zonder iemand lastig te willen vallen. De verpleegster wilde naar je toe om de bloeddruk te nemen, jij wuifde nog even naar haar. Ga eerst maar even naar haar toe en je wees naar de patiënte die tegenover je lag. De verpleegster draaide zich om maar iets in haar deed haar toch omdraaien...

Ik denk bijna elke dag aan je. Jouw koppigheid, rotsvast vertrouwen in jezelf, je wijsheid, je humor, je kracht en je kwetsbaarheid. Ik praat vaak met je, vraag om raad of hulp. Je geeft mij altijd antwoord op jouw eigen manier.
Ik denk aan je met een glimlach. Ik weet dat je over mij en ons waakt.
Dag pa. Tot ooit! <3

December

Wat heb ik met de maand december?
Best wel veel als ik er goed over nadenk. Vermoedelijk velen met mij.

Het overlijden (15/12) en de uitvaart (20/12) van mijn vader (2004) is het eerste wat in mijn geheugen ligt verankerd.  Eigenlijk helemaal niet fijn maar ik merk ook dat ik steeds vaker in alle rust en met een glimlach kan terugdenken aan zijn leven, wat ik heb geleerd van hem en aan de laatste maanden van zijn leven. O ja, missen zal ik hem blijven doen de rest van mijn hopelijk lange leven.
December betekend voor mij ook altijd terugdenken aan een bijna voorbij jaar. Ik schrijf hierover ook altijd iets op Facebook. Gewoon omdat ik dat zelf wil
.
December betekend ook afspreken hoe en waar we de feestdagen zullen doorbrengen. Nee, geen gedoe verder maar gewoon lekker relaxed.
December betekend dit keer ook beseffen dat mijn leven in bepaalde opzichten is veranderd en dat ik er zelf veel aan kan doen om condities en voorwaarden optimaal te maken in het komende jaar.
Ik denk dan vooral aan gezondheid en mijn sportieve leven.
Natuurlijk denk ik in december ook aan onze dochter en onze "nieuwe" schoonzoon ;-) en hoop ik dat het nieuwe jaar heel veel moois voor beiden in petto heeft.

En dan zijn er ook altijd wel weer besluiten genomen en wegen bewandeld waar ik met een goed gevoel aan terug kan denken,
Lessen leren, levenservaring bijstellen, vrienden bij wie het altijd goed toeven is. Nieuwe mensen leren kennen die een glimlach op mijn gezicht oproepen. Soms ook mensen loslaten omdat het niet anders kan. Zolang ik volledig achter mijn keuzes kan staan is het goed.
Ik blijf mezelf trouw, incl. alle beperkingen en minder prettige eigenschappen ;-)
Ik ben trots,onafhankelijk en best eigenwijs en ik kom zelden op een besluit terug, ik ben een idealist en een optimist maar ook een analist en een denker. O ja... fanatiek tot op het bot als ik ergens voor ga grinnik, maar oook trouw, loyaal en eerlijk.
Ik ben absoluut een mensenmens. Ik vind het fijn en belangrijk om de mensen in mijn leven te mogen helpen of ondersteunen, er gewoon voor ze te zijn als het nodig is, maar ik kan ook mensen los/vrij en achter laten als dat echt nodig is.
Ik ben door schade en schande (lees= levenservaring) zuinig op mijn gevoel van eigenwaarde en zelfrespect geworden.
Dus reden genoeg om in december het 1 en ander aan waarden en normen weer eens op een rijtje te zetten of bij te stellen indien en waar nodig.

Ik doe niet aan goede voornemens.
Ik hoop in 2017 gewoon weer op mijn manier verder te mogen ontwikkelen, te leren en te genieten van mijn leven en van de mensen in mijn leven.
Ik hoop weer veel positieve energie te geven en te mogen ontvangen.
En mijn kleine maar ozo fijne plekje op deze aardbol goed te houden.

Dag lieve mensen, tot ziens!